Κριτική για την πεταλούδα της νύχτας από την συγγραφέα Πάττυ Γερούλη
Ξεχωριστό βιβλίο, αλλιώτικο, ζόρικο.
Από τεχνικής άποψης, ως μυθιστόρημα έχει ΠΟΛΥ μεγάλο βαθμό δυσκολίας γιατί η συγγραφέας επέλεξε να διηγηθεί μία ιστορία χρησιμοποιώντας την οπτική γωνία του περιορισμένου αφηγητή βάζοντας τους αναγνώστες μέσα στο μυαλό και την ψυχή της ηρωίδας της. Θα μου πείτε μα που είναι η δυσκολία;;; Όταν αυτή η ηρωίδα βιάζεται από τον πατέρα της από τα 12 της χωρίς να το πάρει είδηση η μάνα της επειδή η ίδια περνάει τον δικό της Γολγοθά φορώντας παρωπίδες και από τα 18 της πέφτει θύμα ομαδικού βιασμού αφού την τρυπήσουν με ηρωίνη για να μη θυμάται το περιστατικό με οργανωμένο σκοπό να την ρίξουν σιγά σιγά στην πορνεία, και μέχρι τα 33 της περνάει από όλα τα στάδια των ναρκωτικών και της πορνείας, ε, δεν θα το έλεγες ότι αυτό το βιβλίο είναι το πιο εύκολο επιχείρημα για έναν συγγραφέα κυρίως με την τεχνική αφήγησης που επέλεξε. Ειλικρινά απορώ ΠΩΣ το τόλμησε, αλλά αυτό χαρακτηρίζει αυτή τη συγγραφέα. Προσωπικά δεν θα το άντεχα.
Πάντα έρχεται εκείνη η στιγμή-σταθμός στη ζωή σου, που έχεις πολύ μεγάλη ανάγκη να πατήσεις στα πόδια σου και να αποδείξεις στον ΕΑΥΤΟ σου ότι μπορείς να επιβιώσεις μόνος σου χωρίς καμία βοήθεια. Είναι η ανάγκη της αίσθησης της απόλυτης ελευθερίας. Όλοι οι άνθρωποι το περνούν, άλλοι στα 18 και άλλοι στα 48 τους. Η Ειρήνη Φραγκάκη με μεγάλη επιτυχία κατάφερε να αποδείξει ότι όταν κουβαλάς ένα ΤΟΣΟ μεγάλο παιδικό τραύμα και έχεις εθιστεί στα ναρκωτικά, με ή χωρίς τη θέλησή σου, ΧΩΡΙΣ επαγγελματική και συστηματική βοήθεια ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να τα καταφέρεις, όπως δεν τα κατάφερε η ηρωίδα της. Δεν είναι θέμα να συγχωρέσεις τον εαυτό σου για τα όποια λάθη σου, ή τα λάθη των άλλων, ή τα πάθη σου και τις αδυναμίες σου, ούτε είναι θέμα ύπαρξης αγάπης και φροντίδας στη ζωή σου από άτομα που θα θελήσουν να σε βοηθήσουν. Η ηρωίδα είχε ψυχή και θέληση, και βρήκε αγάπη και βοήθεια. Όλα τα δοκίμασε και όλα τα δέχτηκε εκτός από την επαγγελματική βοήθεια.
Η έλλειψη συστηματικής ψυχοθεραπείας οδηγεί αυτές τις ακρωτηριασμένες ψυχές στην «αχρηστία της ύπαρξής τους» όπως ορθά το έθεσε η συγγραφέας και χάνονται στην κυριολεξία, βιώνοντας τόνους πόνου. Ότι συνέβη στη Μάγδα δυστυχώς συμβαίνει σε πολλούς νέους ανθρώπους. Και αν ο μύθος είναι ένα μέσο να πεις την αλήθεια, η Ειρήνη Φραγκάκη γίνεται προβολέας. Όποιος αντέχει να δει την αλήθεια που μπορεί να διαδραματίζεται ακόμα και μέσα στο ίδιο του το σπίτι ας το αποκτήσει. Διαβάζεται απνευστί.
Από τεχνικής άποψης, ως μυθιστόρημα έχει ΠΟΛΥ μεγάλο βαθμό δυσκολίας γιατί η συγγραφέας επέλεξε να διηγηθεί μία ιστορία χρησιμοποιώντας την οπτική γωνία του περιορισμένου αφηγητή βάζοντας τους αναγνώστες μέσα στο μυαλό και την ψυχή της ηρωίδας της. Θα μου πείτε μα που είναι η δυσκολία;;; Όταν αυτή η ηρωίδα βιάζεται από τον πατέρα της από τα 12 της χωρίς να το πάρει είδηση η μάνα της επειδή η ίδια περνάει τον δικό της Γολγοθά φορώντας παρωπίδες και από τα 18 της πέφτει θύμα ομαδικού βιασμού αφού την τρυπήσουν με ηρωίνη για να μη θυμάται το περιστατικό με οργανωμένο σκοπό να την ρίξουν σιγά σιγά στην πορνεία, και μέχρι τα 33 της περνάει από όλα τα στάδια των ναρκωτικών και της πορνείας, ε, δεν θα το έλεγες ότι αυτό το βιβλίο είναι το πιο εύκολο επιχείρημα για έναν συγγραφέα κυρίως με την τεχνική αφήγησης που επέλεξε. Ειλικρινά απορώ ΠΩΣ το τόλμησε, αλλά αυτό χαρακτηρίζει αυτή τη συγγραφέα. Προσωπικά δεν θα το άντεχα.
Πάντα έρχεται εκείνη η στιγμή-σταθμός στη ζωή σου, που έχεις πολύ μεγάλη ανάγκη να πατήσεις στα πόδια σου και να αποδείξεις στον ΕΑΥΤΟ σου ότι μπορείς να επιβιώσεις μόνος σου χωρίς καμία βοήθεια. Είναι η ανάγκη της αίσθησης της απόλυτης ελευθερίας. Όλοι οι άνθρωποι το περνούν, άλλοι στα 18 και άλλοι στα 48 τους. Η Ειρήνη Φραγκάκη με μεγάλη επιτυχία κατάφερε να αποδείξει ότι όταν κουβαλάς ένα ΤΟΣΟ μεγάλο παιδικό τραύμα και έχεις εθιστεί στα ναρκωτικά, με ή χωρίς τη θέλησή σου, ΧΩΡΙΣ επαγγελματική και συστηματική βοήθεια ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να τα καταφέρεις, όπως δεν τα κατάφερε η ηρωίδα της. Δεν είναι θέμα να συγχωρέσεις τον εαυτό σου για τα όποια λάθη σου, ή τα λάθη των άλλων, ή τα πάθη σου και τις αδυναμίες σου, ούτε είναι θέμα ύπαρξης αγάπης και φροντίδας στη ζωή σου από άτομα που θα θελήσουν να σε βοηθήσουν. Η ηρωίδα είχε ψυχή και θέληση, και βρήκε αγάπη και βοήθεια. Όλα τα δοκίμασε και όλα τα δέχτηκε εκτός από την επαγγελματική βοήθεια.
Η έλλειψη συστηματικής ψυχοθεραπείας οδηγεί αυτές τις ακρωτηριασμένες ψυχές στην «αχρηστία της ύπαρξής τους» όπως ορθά το έθεσε η συγγραφέας και χάνονται στην κυριολεξία, βιώνοντας τόνους πόνου. Ότι συνέβη στη Μάγδα δυστυχώς συμβαίνει σε πολλούς νέους ανθρώπους. Και αν ο μύθος είναι ένα μέσο να πεις την αλήθεια, η Ειρήνη Φραγκάκη γίνεται προβολέας. Όποιος αντέχει να δει την αλήθεια που μπορεί να διαδραματίζεται ακόμα και μέσα στο ίδιο του το σπίτι ας το αποκτήσει. Διαβάζεται απνευστί.
Κριτική για την πεταλούδα της νύχτας από την Αλεξάνδρα Κουτσούκου
Όλα θέλουν το χρόνο τους ,έτσι και εγώ ,για να βρω τη δύναμη ,ψυχικά κυρίως , να χωνέψω μέσα στο μυαλό μου , όλα όσα διάβασα για να μπορέσω, να πω την άποψη μου για το βιβλίο της Ειρήνης Φραγκάκη.Τώρα λοιπόν που ο καιρός πέρασε ,που έπαψα να σκέφτομαι και να στεναχωριέμαι ,που ξεθύμανε μέσα μου όλο αυτό ,τώρα νιώθω περισσότερο έτοιμη.
Έχω την χαρά , την τιμή ,ή καλύτερα την ευτυχία , να γνωρίζω προσωπικά την Ειρήνη.Την ευαισθησία της ,την αγάπη της για αυτό που κάνει.Ακούγοντας τον τίτλο του βιβλίου της , Η πεταλούδα της νύχτας , στάθηκα ατύχως στην πεταλούδα .Σε αυτό το όμορφο φτερωτο πλάσμα ,με τα πολύχρωμα φτερά ,που πετώντας απο λουλούδι σε λουλούδι , χαριζει ομορφιά και ευχαρίστηση ,σε όποιόν το θαυμάζει .Στάθηκα στην πεταλούδα και την έφερα στο μυαλό μου , σαν την Ειρήνη , που σαν άλλος φοίνικας ξαναγεννιέται απο τις στάχτες του και χαρίζει χαρά και ενέργεια , στους γύρω του.Διαβάζοντας όμως το βιβλίο , είχα καταλάβει το λάθος μου και για αυτό χρωστάω ίσως, ένα μεγάλο συγνώμη στην Ειρήνη .Πόσο λάθος έντυπωση είχα σχηματίσει , απο τον τίτλο , απο το χρωματιστό λιλά εξώφυλλο ,με την πανεμορφη κοπέλα να κρατά στα χέρια της και να περιστοιχίζεται απο πεταλούδες .Με παρέπεμπτε σε ένα βιβλίο που θα με γεμίσει χαρά και όμορφες σκέψεις.
Δεν μετάνοιωσα καθόλου ,διαβάζοντας το .Ίσως αυτό φαίνεται απο τα γραφόμενα μου ,αλλά είναι λάθος εντύπωση .Δεν μετανοιωσα καθόλου , αν και δεν είναι το ύφος του βιβλίου που προτιμώ , λόγω του χαρακτήρα μου , να βιώνω έντονα τα συναισθήματα και να στεναχωριέμαι αφόρητα , υπάρχουν μερικά βιβλία που επιλέγω να αφήνω έξω απο τη ζωή μου ,γιατί επιρρεάζομαι πολύ.Το συγκεκριμένο πραγματικά με στεναχώρησε .Αλλά είδα την ηρωίδα με άλλο μάτι.Μπήκα στην ψυχή και στο μυαλό της .Απέφυγα τους βαρύγδουπους χαρακρηρισμούς και τα βιαστικά συμπεράσματα .
Την αγάπησα τη Μάγδα ,ευχήθηκα να μπορούσα να την είχα κλείσει στην αγκαλιά μου , να της χάιδευα στοργικά το κεφάλι.Της Μάγδας , που η ζωή της τελείωσε πριν κάν αρχίσει , σε εκείνα τα γενέθλια των δώδεκα της χρόνων .Που γνώρισε τη ζωή , μόνο απο την σκληρή της πλευρά .Που βιάστηκε να γίνει ενήλικας και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.Που την υποχρέωσαν να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να γίνει ενήλικας ,πιο γρήγορα.Τη Μάγδα ,το κορίτσι που δεν σκέφτηκε ποτέ να υψώσει το ανάστημα του , παρά μόνο γυρνούσε και το άλλο μάγουλο για να δεχτεί το χαστούκι που την περίμενε , απο όπου κι αν ερχόταν .Το κορίτσι ,που ίσως ποτέ δεν κράτησε κακία σε κανέναν, ακόμα και σε αυτούς που έπρεπε.
Δεν μπορώ να μην σταθώ , για ακόμα μια φορά στην Ειρήνη Φραγκάκη .Στην ωριμότητα της γραφής της ,στον τρόπο που μας παρουσίασε κάποια δεδομένα .Στην ευαισθησία της στις περιγραφές ,που καμία φορά δεν έγινε σκληρή και δεν μας έδωσε να καταλάβουμε με σκληρά λόγια τη βρωμιά του χώρου .Αντιθέως , με το ευαισθήτο μάτι της και το όμορφα γραμμένο βιβλίο της ,χωρίς να χρησιμοποιεί σκληρά λόγια και βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς , δίνει στον αναγνώστη να καταλάβει σε τι ακριβώς αναφέρετε.Όσο για το τέλος ,μπορεί να μην είναι αυτό που ο καθένας φαντάζεται , είναι όμως αυτό που χαρακτηρίζει απόλυτα το βιβλίο .Ο καθένας το πλάθει στομ υαλό του με τον τρόπο που θέλει , και το δέχεται όπως το έχει φανταστεί .
Ένα μεγάλο μπράβο , στο Ρηνιώ μας.Γιατί της αξίζει , γιατί με εξέπληξε θετικά και γιατί το μέλλον της διαγράφεται λαμπρό.Ο χώρος της ανοίγει τις πόρτες , τις πόρτες που η Μάγδα , σαν άλλος φύλακας άγγελος της έδειξε.Κάθε ευτυχία , κάθε σου στιγμή να είναι γεμάτη δημιουργία και κάθε στιγμή , ώρα και αργότερα χρόνια , να κάνεις τα παιδιά σου περίφανα , να τα γεμίζεις αγάπη και στοργή .Γιάτι αυτό που δίνεις αυτό πάντα εισπράττεις διπλάσιο και εσύ Ειρηνούλα μου το γνωρίζεις καλά και σου αξίζουν όλα τα καλά του κόσμου...........................
Πόσο σάγαπώ??Πόσο?<3 em="">
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)