Δώστε στα παιδιά σας τα φώτα σας με πράξεις, όχι μόνο με λόγια.

-Αντράκι μου πάρε μαζί σου την αδερφή σου να την πας στο σχολείο.
-Καρδούλα μου φεύγοντας για το σχολείο,πάρε να πετάξεις τα σκουπίδια.
-Πριγκιπέσα μου,έστρωσες το κρεβάτι σου πριν φύγεις;
-Ζουζουνάκι μου,μάζεψε τα παιχνίδια σου.
Το πέμπτο είναι ακόμα μωρό αλλά θα έρθει κι η σειρά του :-) )

Μια καθημερινότητα που δεν αλλάζει....

Πέντε παιδιά.
Το ακούνε και μένουν με το στόμα ανοιχτό οι περισσότεροι.
Σαν αριθμό και μόνο, τον βλέπουν υπερβολικό.
"Χαράς το κουράγιο σου" μου λένε...
"Να σου δίνει δύναμη ο Θεός" μου λένε...

(άκουσα και το θεϊκό "μα τι τα ήθελες τόσα" και μου 'ρθε να πέσω στα πατώματα η μάνα.
Λες και θα δώσω λογαριασμό σε κανένα πόσα θα κάνω.Αν είναι να έρθει και έκτο,ε καλώς να ορίσει κι αυτό!!!!

"Εμείς ένα έχουμε ή δύο...και τα 'χουμε παίξει"...
Ναι βρε μανούλα με το ένα και τα δύο.
Πως να μην τα παίξεις.Τα κάνεις όλα.Περνάνε όλα...κι όταν λέω όλα,το εννοώ,από τα χέρια σου.
Και θα μου πεις...ε μα τι να κάνουν κι αυτά;
Έχουν σχολείο,φροντιστήρια,δραστηριότητες,να μην βγουν και λίγο να παίξουν;Να τα σκλαβώσουμε κι εμείς μέσα να μας βοηθάνε;
Εμείς είμαστε υπεύθυνοι κι οι ενήλικες,ας τα βγάλουμε πέρα κι όπως στρώσαμε να κοιμηθούμε.Οικογένεια δεν θέλαμε;
Τι να κάνουν εκείνα;Πλυντήριο θα μας βάλουνε;
Όχι βρε μανούλα,άστα μόνο να λερώνουν και μέχρι να μεγαλώσουν θα έχουν βγει ρούχα μιας χρήσεως.
Τι να κάνουν εκείνα;Να σκουπίσουν,σφουγγαρίσουν,ξεσκονίσουν,να βάλουν σίδερο,να κάνουν τζάμια;
Όχι βρε μανούλα,άστα να τα βρίσκουν έτοιμα.Μέχρι να μεγαλώσουν θα έχει ανακαλυφθεί το μαγικό ραβδάκι που τα κάνει όλα αόρατα.

Όχι!!!!!
Διαφωνώ!!!
Καθέτως!!!
Οριζοντίως!!!
Πλαγίως και διαγωνίως...ουφ....

Δεν μπορώ να τα ακούω αυτά...
Γκρινιάζουν οι μανούλες,γιατί δεν έχουν χρόνο ούτε να κοιταχτούν στον καθρέφτη.
Γκρινιάζουν οι μανούλες γιατί δεν τους μένει χρόνος να πιουν ένα καφέ της προκοπής με την ησυχία τους. 'Η χυμένο θα τον πιούν ή στο πόδι.

Πόσο άδικο είναι όμως για τα παιδιά μας να έχουμε την απαίτηση να μάθουν Ιστορία,Γεωγραφία,Μαθηματικά κτλ και από ζωή να 'ναι στραβάδια.

Πόσο άδικο είναι για τα παιδιά μας να έχουμε την απαίτηση να διαβάζουν σωστά,να μάθουν και να βγάλουν καλούς βαθμούς κι όταν θα έρθει η ώρα να βγουν μόνα στη ζωή να πέσουν στα βαθιά.

Πόσο άδικο είναι να τα στέλνουμε σε πνιγμό αφού δεν τους μάθαμε κολύμπι.

Καλά,μη με φάτε.Δεν είπα ότι θα καταστραφούν.
Αλλά εσείς βρε μανούλες,που τα κάνετε όλα μόνες γιατί φέρνετε την καταστροφή;
Τώρα θα μου πεις...γυναικείο αναφέρετο δικαίωμα είναι η γκρίνια κι εσύ κυρά μου θα έπρεπε να το γνωρίζεις καλά.
Ναι,το γνωρίζω και συμπάσχω.
Κι εγώ γκρινιάρα είμαι κι αυτό είναι και το όνομά μου στο σπίτι.
Έτερον.
Είμαι σε άλλα πράγματα εγώ :-)

Τα παιδάκια μας όμως...αυτά τα πλάσματα που έχουν ανάγκη εκτός την παρουσία μας στη ζωή τους, έχουν ανάγκη στην απουσία μας, να είναι ικανά για πολλά.
Να μην δειλιάσουν,να μην φοβηθούν,να μην ψάχνουν βοήθεια.
Να μην τα βλέπουν βουνό μπροστά τους.Ότι κι αν τους τύχει.
Η ζωή είναι απρόβλεπτη.
Το μέλλον δεν έρχεται πάντα όπως το σχεδιάζουμε για αυτά.

Γι αυτό μανούλες...με όση αγάπη έχω μέσα μου,σας λέω...
Γίνεται για τα παιδιά σας δασκάλες.
Δώστε στα παιδιά σας τα φώτα σας με πράξεις, όχι μόνο με λόγια.
Κάντε τα υπεύθυνα και ανεξάρτητα όσο κι αν δυσανασχετούν,όσο κι αν βαριούνται,όσο κι αν γκρινιάζουν.

Και ναι...έτσι το βίωσα κι εγώ.
Γκρίνιαζα στη μανούλα μου γιατί έκανα πολλά κι από πολύ μικρή ηλικία.
της μούτρωνα γιατί έβαζε στους ώμους μου υποχρεώσεις κι ευθύνες που δεν ήταν δικές μου.

Γι αυτό ευγνωμονώ την  ΜΑΝΑ μου κι ας δυσανασχετούσα "τότε"...γιατί ποτέ μου δεν τρόμαξα,δεν δείλιασα...δεν...δεν...δεν...κι ελπίζω να έρθει η μέρα που και τα δικά μου παιδιά θα πιάνουν την πέτρα και θα την στύβουν και δεν θα ψάχνουν βράχο να κρυφτούν...
Τα παιδιά μας τα αγαπάμε.Κι ακριβώς γι αυτό το λόγο πρέπει να τα βοηθήσουμε να μάθουν πως να πετάνε.
Δεν μειώνεται η αγάπη μας αν τα μάθουμε τόσα κι άλλα τόσα...μειώνεται μόνο αν τους στερήσουμε την ίδια την αγάπη...
Το μεγαλύτερο σχολείο είναι η ζωή και ο καλύτερος δάσκαλος ο γονιός... (έπρεπε να γίνω η ίδια γονιός για να το κατανοήσω και να το βιώσω στο πετσί μου...)

Με όλη μου την αγάπη σαν μάνα προς μάνα....


(Αφορμή σχόλιο-απάντηση μιας μάνας σε μια άλλη)
Πόσο συμφωνώ....