Κουκλότουρτα Ειρήνης


Τι είναι αυτό το καινούριο κι όλα τα κοριτσάκια τρελαίνονται για τούρτες μπόμπες με τις αγαπημένες τους κούκλες να κλέβουν την παράσταση!!!!!
Μοναχοκόρη την έχω οπότε άντε να της χαλάσεις χατίρι...κατεβάζει μουτράκι, με κοιτάει σα κουταβάκι...πώς να το πω αυτό το όχι, πόσο μάλλον όταν έχει και γενέθλια....δεν το πάει η ψυχούλα μου.Είμαι και χαζομαμά γενικώς....αχ!!!



Πάμε λοιπόν στη διαδικασία και σε όσες φωτογραφίες κατάφερα να τραβήξω με 3 ζουζούνια να ζουζουνίζουν.

Έφτιαξα το παντεσπάνι (την προηγούμενη μέρα για να κρυώσει καλά και να μπορέσω να το κόψω καλύτερα) κάνοντας παραλλαγές από 2-3 που είδα. Και την ζαχαρόπαστα επίσης την οποία την έκλεισα καλά μέσα σε μεμβράνη.

Για το παντεσπάνι: 




  • 6 αυγά σε θερμοκρασία δωματίου
  • 1,1 πακέτο αλεύρι (αλεύρι που φουσκώνει μόνο του)
  • 1 κούπα ζάχαρη
  • 1 βανίλια
  • 1 κούπα γάλα

  • Εκτέλεση

    1. Χτυπάμε ζάχαρη, αυγά, βανίλια στο μίξερ πολύ καλά μέχρι να γίνουν σαν κρέμα, θα χρειαστεί πολύ χτύπημα.
    2. Σταματάμε το μίξερ και προσθέτουμε το γάλα και το αλεύρι εναλλάξ και λίγο λίγο. (Μπορεί να χρειαστεί να συμπληρώσετε αλεύρι. το μείγμα δεν το θέλουμε νερουλό, ας είναι λίγο σφιχτό.)
    3. Λαδώνουμε ή βουτυρώνουμε το ταψί ή την φόρμα μας και ρίχνουμε το μείγμα. (Στην περίπτωσή μου, το χώρισα κι όσο δεν χώρεσε στη φόρμα το έβαλα σε καλά λαδωμένο ταψί.) Αν σας εξυπηρετεί μπορείτε να χρησιμοποιήσετε λαδόκολλα.
    4. Ψήνουμε σε 175 βαθμούς στον αέρα για 30' περίπου. (Το ψήσιμο διαφέρει στους φούρνους, οπότε καλό είναι να έχουμε ση μισή ώρα να ρίξουμε μια ματιά. Όχι νωρίτερα για να μην κάτσει το (κέικ). Για να καταλάβουμε ότι ψήθηκε βυθίζουμε μια οδοντογλυφίδα κι αν βγει στεγνή είναι έτοιμο. (Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και μαχαίρι αλλά εγώ προτιμώ την οδοντογλυφίδα γιατί δεν αφήνει σημάδι.)
    5. ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Το αφήνουμε να κρυώσει καλά για να το βγάλουμε από το ταψί.
    6. Κατόπιν το χωρίζουμε με μεγάλο μαχαίρι στα επίπεδα που θέλουμε και στο πάχος που μας βολεύει.

    Ζαχαρόπαστα: 




  • 1/2 κιλό άχνη
  • 2 φακελάκια των 10 γρ. ζελατίνη
  • 1 κουταλιά γλυκερίνη
  • 1/4 κούπα γλυκόζη
  • 1/3 κούπα νερό 
  • 2 βανίλιες ή κάποια άλλη εσάνς

    Εκτέλεση

  • 1) Σ' ένα κατσαρολάκι διαλύουμε το νερό με τη ζελατίνη. Προσθέτουμε τη γλυκόζη και το βάζουμε στη φωτιά. Μόλις διαλυθεί βάζουμε την γλυκερίνη και το άρωμα και αποσύρουμε.
    2) Σε μια λεκανίτσα βάζουμε την άχνη κάνοντας μια λακκούβα.
    3) Ρίχνουμε τα υγρά και ανακατεύουμε, με κουτάλι στην αρχή για να μην καούμε. Συνεχίζουμε το ζύμωμα με τα χέρια. Φροντίζουμε να έχουμε κοντά μας κι άλλη άχνη, μήπως αρχίσει και κολλάει. 
    6) Κάνουμε μια μπάλα ή ένα μπαστούνι και τυλίγουμε με μεμβράνη ή βάζοντάς την σε σακουλίτσα μέχρι να την χρησιμοποιήσουμε.

    Λεπτομέρειες και φωτογραφίες.

    Μία δόση από το παντεσπάνι το έκανα σε φόρμα κλασική. Όσο έμεινε, το έψησα σε μια άλλη φόρμα, στυλ μικρό ταψάκι στο ίδιο όμως μέγεθος. Είναι η ίδια διάμετρος όπως τα έτοιμα που αγοράζουμε από το σούπερ.

    Στην ουσία είχα δηλαδή, ένα παντεσπάνι όπως το κέικ της φόρμας και μια φέτα σε διπλάσιο πάχος από του εμπορίου.

    Ενδεικτικές εικόνες γιατί δεν πρόλαβα να βγάλω τις δικές μου.


    Εδώ δυστυχώς δεν κατάφερα να έχω φωτό παρά μόνο τις δυο μεριές από το κέικ της φόρμα που έκοψα (είναι η επόμενη εικόνα) για να το προσαρμόσω στο υψηλότερο σημείο της τούρτας.


     Έφτιαξα σιροπάκι, το κλασικό, με ζάχαρη και νερό, έβρασα 3', έριξα και 2 κουταλάκια περίπου γρεναδίνη που την είχα ετοιμάσει την προηγούμενη ημέρα και ένα φακελάκι βανίλια το οποίο το έριξα στο κατσαρολάκι αφού κατέβασα από την φωτιά για να μην πάρει βράση. (Για όσους δεν το γνωρίζουν, η βανίλια όταν βράσει πικρίζει κάπως.)


    Δεν έβγαλα φωτογραφία τις κρέμες ζαχαροπλαστικής, έφτιαξα 2 έτοιμες βανίλια και μία σοκολάτα.
    Έφτιαξα σαντιγί με ελμόρ αλλά ΠΩΣ τα κατάφερα και μου βγήκε κάπως αραιή, οπότε χτύπησα και δύο πακέτα σε σκόνη πιο σφιχτή απ' ότι την χτυπάμε κανονικά  για να μπορέσω να χρησιμοποιήσω και την ατυχήσασα. χιχιχι

    Έβαλα πρώτη και δεύτερη στρώση το παντεσπάνι από το ταψάκι μιας που ήταν όλο επίπεδο και το χρειαζόμουν για να στηριχτούν καλύτερα τα πόδια της κούκλας.
    Μετά έστρωσα τα υπόλοιπα από το παντεσπάνι της φόρμας (που είχε από μόνο του τρύπα στο κέντρο οπότε δεν χρειάστηκε και να το κόψω) βάζοντας εναλλάξ σιρόπι σε κάθε επίπεδο και κρέμες εκτός από το τελευταίο.
    Εδώ βλέπετε τη φωτογραφία από το τελευταίο πριν τα 2 επίπεδα της κορυφής.


    Να και η κούκλα που διάλεξε το καμάρι μου!
    Ευτυχώς είναι μπαλαρίνα, έχει δικό της κορμάκι κι έτσι δεν χρειάζεται επιπλέον στόλισμα για μπούστο.


    Η κουκλίτσα μας έχει μπει στη θέση της, τα δύο επίπεδα πάνω τα πήρα στις άκρες γύρω-γύρω με το μαχαίρι για να τα στρογγυλέψω.
    Έβαλα μια λεπτή στρώση σαντιγί για να ακουμπήσει καλύτερα η ζαχαρόπαστα και στο ψυγείο για ένα βράδυ.


     Η κουκλίτσα μας ξύπνησε μαζί μ' εμάς κι έβαλε την φούστα από την ζαχαρόπαστα.
    Δεν την ήθελα τυλιγμένη όλη γιατί είχα σχέδιο στο μυαλό μου.
    Όταν άπλωσα την φούστα, έβρεξα λίγο τα χέρια μου (δεν είχα πινέλο) και την χάιδεψα απαλά, γυάλισε πολύ και διορθώθηκαν και κάποιες ατέλειες :-)


    Έφτιαξα λίγη πράσινη ζαχαρόπαστα και με κουπ έγραψα το όνομα της μικρούλας το οποίο το πέρασα μετά με το λεπτό κορνέ με σαντυγί.


    Έφτιαξα και 2 τριανταφυλλάκια και μερικά φυλλαράκια, βαρέθηκα για παραπάνω (είχα κουραστεί τόσο πολύ)


    Να την η τούρτα μας!!!!!!!!
    Τώρα έχω και παραγγελία από την ανιψιά μου που ξετρελάθηκε. (ΧΑΡΑ ΕΓΩΩΩΩΩ!!!!!!!!)








    Θάλεια Κουνούνη και Η Παναγία Των Δελφινιών


    Είναι από τις λίγες φορές, που κλείνοντας ένα βιβλίο, η γλώσσα μου δένεται κόμπο σε αντίθεση με την ψυχή και το μυαλό μου που χάριν στον εκάστοτε συγγραφέα, έχουν ανοίξει διάπλατα.
    Έχοντας διαβάσει τα άπαντα της Θάλειας Κουνούνη, το πρώτο που μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά είναι πως αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε για να γράφει. Γεννήθηκε για να μείνει στην ιστορία της Λογοτεχνίας.

    Δεν συνηθίζω να αναλύω την υπόθεση των βιβλίων που διαβάζω, φοβούμενη μην αποκαλύψω το οτιδήποτε που θα επηρεάσει την ανάγνωση όσων δεν το έχουν διαβάσει.
    Προτιμώ να μένω στα συναισθήματα που ένιωσα εγώ,στο τι αποκόμισα και τι κατάφερε ο συγγραφέας να δώσει με τα γραφόμενά του.
    Η Παναγία των Δελφινιών είναι από τα βιβλία που θέλουν τον χρόνο τους( η αλήθεια είναι ότι κράτησε περισσότερο απ' όσο περίμενα),είναι από τα βιβλία που απλόχερα ΔΙΝΟΥΝ εικόνες,συναισθήματα...είναι από τα βιβλία που γίνονται τροφή για σκέψεις. Κι αυτό για μένα είναι η μεγάλη επιτυχία στην Λογοτεχνία.
    Βρήκα σε πολλά σημεία εμένα, αναρωτήθηκα τι από αυτά που πιστεύω έχει βάση,σε τι οφείλω να ρίξω μια δεύτερη ματιά...αναρωτήθηκα πολλά γιατί αλλά βρήκα και πολλές απαντήσεις που περίτεχνα μου τις έδωσε μέσα από πλεγμένες λέξεις γιατί έτσι έπρεπε.
    Η Θάλεια Κουνούνη έγραψε ένα απίστευτο διαμάντι που ευχαρίστως θα το ξαναδιαβάσω.
    Θάλεια Κουνούνη ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!
    Σ' ευχαριστώ για τις στιγμές μου που τις έκανες πολύτιμες.

    Συνέντευξη και κλήρωση στο koykidaki για το παραμύθι "Το αστέρι κι η ευχή"

    Ευχαριστώ πολύ την Τζένη Κουκίδου


    Μιλάμε για το παραμύθι μου "Το αστέρι κι η ευχή" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανάσα!!!!

                       


    Οι εκδόσεις Ανάσα προσφέρουν ένα αντίτυπο από το παραμύθι σε έναν τυχερό αναγνώστη!

    Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους!!!


    Τα βιβλία μου


    Το αστέρι κι η ευχή Παραμύθι

    Για εσάς που έχετε παιδάκια (και για εσάς που θέλετε να κάνετε απλά ένα δωράκι σε κάποιο παιδάκι!) …. Δεχόμαστε προ παραγγελίες στοwww.ekdoseisanasa.gr ή στη σελίδα μας στο Facebook... ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΑΣΑ - ANASA PUBLICATIONS!!!
    Επίσης!!!Όσοι και όσες έχετε την ευγενή καλοσύνη και δεν σας κάνει κόπο... κάντε και ένα share...!!!!
    Σας ευχαριστούμε πολύ!!!







    Δώστε στα παιδιά σας τα φώτα σας με πράξεις, όχι μόνο με λόγια.

    -Αντράκι μου πάρε μαζί σου την αδερφή σου να την πας στο σχολείο.
    -Καρδούλα μου φεύγοντας για το σχολείο,πάρε να πετάξεις τα σκουπίδια.
    -Πριγκιπέσα μου,έστρωσες το κρεβάτι σου πριν φύγεις;
    -Ζουζουνάκι μου,μάζεψε τα παιχνίδια σου.
    Το πέμπτο είναι ακόμα μωρό αλλά θα έρθει κι η σειρά του :-) )

    Μια καθημερινότητα που δεν αλλάζει....

    Πέντε παιδιά.
    Το ακούνε και μένουν με το στόμα ανοιχτό οι περισσότεροι.
    Σαν αριθμό και μόνο, τον βλέπουν υπερβολικό.
    "Χαράς το κουράγιο σου" μου λένε...
    "Να σου δίνει δύναμη ο Θεός" μου λένε...

    (άκουσα και το θεϊκό "μα τι τα ήθελες τόσα" και μου 'ρθε να πέσω στα πατώματα η μάνα.
    Λες και θα δώσω λογαριασμό σε κανένα πόσα θα κάνω.Αν είναι να έρθει και έκτο,ε καλώς να ορίσει κι αυτό!!!!

    "Εμείς ένα έχουμε ή δύο...και τα 'χουμε παίξει"...
    Ναι βρε μανούλα με το ένα και τα δύο.
    Πως να μην τα παίξεις.Τα κάνεις όλα.Περνάνε όλα...κι όταν λέω όλα,το εννοώ,από τα χέρια σου.
    Και θα μου πεις...ε μα τι να κάνουν κι αυτά;
    Έχουν σχολείο,φροντιστήρια,δραστηριότητες,να μην βγουν και λίγο να παίξουν;Να τα σκλαβώσουμε κι εμείς μέσα να μας βοηθάνε;
    Εμείς είμαστε υπεύθυνοι κι οι ενήλικες,ας τα βγάλουμε πέρα κι όπως στρώσαμε να κοιμηθούμε.Οικογένεια δεν θέλαμε;
    Τι να κάνουν εκείνα;Πλυντήριο θα μας βάλουνε;
    Όχι βρε μανούλα,άστα μόνο να λερώνουν και μέχρι να μεγαλώσουν θα έχουν βγει ρούχα μιας χρήσεως.
    Τι να κάνουν εκείνα;Να σκουπίσουν,σφουγγαρίσουν,ξεσκονίσουν,να βάλουν σίδερο,να κάνουν τζάμια;
    Όχι βρε μανούλα,άστα να τα βρίσκουν έτοιμα.Μέχρι να μεγαλώσουν θα έχει ανακαλυφθεί το μαγικό ραβδάκι που τα κάνει όλα αόρατα.

    Όχι!!!!!
    Διαφωνώ!!!
    Καθέτως!!!
    Οριζοντίως!!!
    Πλαγίως και διαγωνίως...ουφ....

    Δεν μπορώ να τα ακούω αυτά...
    Γκρινιάζουν οι μανούλες,γιατί δεν έχουν χρόνο ούτε να κοιταχτούν στον καθρέφτη.
    Γκρινιάζουν οι μανούλες γιατί δεν τους μένει χρόνος να πιουν ένα καφέ της προκοπής με την ησυχία τους. 'Η χυμένο θα τον πιούν ή στο πόδι.

    Πόσο άδικο είναι όμως για τα παιδιά μας να έχουμε την απαίτηση να μάθουν Ιστορία,Γεωγραφία,Μαθηματικά κτλ και από ζωή να 'ναι στραβάδια.

    Πόσο άδικο είναι για τα παιδιά μας να έχουμε την απαίτηση να διαβάζουν σωστά,να μάθουν και να βγάλουν καλούς βαθμούς κι όταν θα έρθει η ώρα να βγουν μόνα στη ζωή να πέσουν στα βαθιά.

    Πόσο άδικο είναι να τα στέλνουμε σε πνιγμό αφού δεν τους μάθαμε κολύμπι.

    Καλά,μη με φάτε.Δεν είπα ότι θα καταστραφούν.
    Αλλά εσείς βρε μανούλες,που τα κάνετε όλα μόνες γιατί φέρνετε την καταστροφή;
    Τώρα θα μου πεις...γυναικείο αναφέρετο δικαίωμα είναι η γκρίνια κι εσύ κυρά μου θα έπρεπε να το γνωρίζεις καλά.
    Ναι,το γνωρίζω και συμπάσχω.
    Κι εγώ γκρινιάρα είμαι κι αυτό είναι και το όνομά μου στο σπίτι.
    Έτερον.
    Είμαι σε άλλα πράγματα εγώ :-)

    Τα παιδάκια μας όμως...αυτά τα πλάσματα που έχουν ανάγκη εκτός την παρουσία μας στη ζωή τους, έχουν ανάγκη στην απουσία μας, να είναι ικανά για πολλά.
    Να μην δειλιάσουν,να μην φοβηθούν,να μην ψάχνουν βοήθεια.
    Να μην τα βλέπουν βουνό μπροστά τους.Ότι κι αν τους τύχει.
    Η ζωή είναι απρόβλεπτη.
    Το μέλλον δεν έρχεται πάντα όπως το σχεδιάζουμε για αυτά.

    Γι αυτό μανούλες...με όση αγάπη έχω μέσα μου,σας λέω...
    Γίνεται για τα παιδιά σας δασκάλες.
    Δώστε στα παιδιά σας τα φώτα σας με πράξεις, όχι μόνο με λόγια.
    Κάντε τα υπεύθυνα και ανεξάρτητα όσο κι αν δυσανασχετούν,όσο κι αν βαριούνται,όσο κι αν γκρινιάζουν.

    Και ναι...έτσι το βίωσα κι εγώ.
    Γκρίνιαζα στη μανούλα μου γιατί έκανα πολλά κι από πολύ μικρή ηλικία.
    της μούτρωνα γιατί έβαζε στους ώμους μου υποχρεώσεις κι ευθύνες που δεν ήταν δικές μου.

    Γι αυτό ευγνωμονώ την  ΜΑΝΑ μου κι ας δυσανασχετούσα "τότε"...γιατί ποτέ μου δεν τρόμαξα,δεν δείλιασα...δεν...δεν...δεν...κι ελπίζω να έρθει η μέρα που και τα δικά μου παιδιά θα πιάνουν την πέτρα και θα την στύβουν και δεν θα ψάχνουν βράχο να κρυφτούν...
    Τα παιδιά μας τα αγαπάμε.Κι ακριβώς γι αυτό το λόγο πρέπει να τα βοηθήσουμε να μάθουν πως να πετάνε.
    Δεν μειώνεται η αγάπη μας αν τα μάθουμε τόσα κι άλλα τόσα...μειώνεται μόνο αν τους στερήσουμε την ίδια την αγάπη...
    Το μεγαλύτερο σχολείο είναι η ζωή και ο καλύτερος δάσκαλος ο γονιός... (έπρεπε να γίνω η ίδια γονιός για να το κατανοήσω και να το βιώσω στο πετσί μου...)

    Με όλη μου την αγάπη σαν μάνα προς μάνα....


    (Αφορμή σχόλιο-απάντηση μιας μάνας σε μια άλλη)
    Πόσο συμφωνώ....