Έρμε μονάχε έρωτα....


Πόσο ψηλά ανέβηκε απόψε η ψυχή!
Στις αντοχές τις τόσες, δάκρυα βροχής πλημμύρισαν και βούλιαξαν τα όνειρα...
Που πας να βραδιαστείς έρμε, μονάχε έρωτα;
Δεν σου 'παν πως ξυπόλητος στα βράχια μόνο ζεις;
17/12/2012
(C)Ειρήνη Φραγκάκη

Πλεγμένα όνειρα



Όνειρα πλεγμένα στ’ άστρα
Δαντελένια χρόνια εφηβικά
Χτισμένα πάνω σ’ άυλα κάστρα
Στου φεγγαριού τη γειτονιά.

Αλμύρα του νησιού η ανάσα
Κι εγώ μπλεγμένη στ’ ανοιχτά
Θάλασσα νου ψυχής αντάρα
Έχω κλεισμένα στην καρδιά.

Πως πλέκω Θεέ μου αναμνήσεις
Με βελονάκι γυριστό
Μες στο κουβάρι των αισθήσεων
Ανάγκη έχω να κρυφτώ.

Αλμύρα του νησιού η ανάσα
Αγάπης λόγια στ’ ανοιχτά
Θάλασσα νου ψυχής αντάρα
Έχω κλεισμένα στην καρδιά.

Να σου χαρίσω θησαυρούς μου
Να σε γεμίσω με φιλιά
ελπίδες πάνω στο κορμί μου
να τις κεντήσω με δροσιά.


(C)Ειρήνη Φραγκάκη
21/10/2012
Εμπνευσμένο απο το βιβλίο της Σέβης Τηλιακού "Τα όνειρα τα πλέκεις με το βελονάκι" και αφιερωμένο σε όσους πλέκουν ακόμα όνειρα αγνά.......

Μέχρι το τέλος της κοινής ζωής μας....



Πόσο πολύ χαίρεται η ψυχή μου όταν αντικρίζω τέτοιες εικόνες...
Θεόσταλτο δώρο που το καταλαβαίνεις όταν φτάνεις πια σε προχωρημένη ηλικία!
Δυο χέρια ρυτιδιασμένα που όμως δεν κουράστηκαν να βαστούν γερά μα τρυφερά εκείνα τα άλλα δυο που στο ξεκίνημα μιας όμορφης εποχής κρατήθηκαν κι αγαπήθηκαν.
Αγαπήθηκαν;;; Όχι, λάθος...στην αρχή ερωτεύτηκαν....
Μετά αγαπήθηκαν....και μετά ήρθε ο σεβασμός, η συνήθεια...
Αχ αυτή η συνήθεια. Πόσο πολύ έχει παρανοηθεί αυτή η λέξη...συνηθίζω ίσον βολεύομαι λένε.
Μα εγώ τη μεταφράζω με τη δική μου δύναμη στην ψυχή... "μαθαίνω" τη λέω.
Μαθαίνω να ζω με την ανάσα του άλλου στο προσκεφάλι μου κάθε που θα πλαγιάσουμε μαζί.
Μαθαίνω να μην μπορώ να περπατήσω στον δρόμο αν δεν μου κρατά το χέρι.
Μαθαίνω να ζω με την τρυφεράδα που μου προσφέρει η ματιά του καθώς με κοιτάει την ώρα που εγώ έχω το βλέμμα μου στραμμένο αλλού.
Μαθαίνω να ζω με την γκρίνια της κούρασης, γιατί άνθρωπος είναι το ταίρι μου,όχι Θεός...Θεός ήταν στην αρχή, μα από τους Θεούς που έχουν αδυναμίες και χαίρομαι που το είδα νωρίς.
Μαθαίνω να ζω με τις ρυτίδες και το γκρίζο που εμφανίστηκε ξαφνικά...μα το προτιμώ από το μαύρο...έβενος και το φοβούμαι....
Καλύτερα το γκρι...ωρίμασε ο άνθρωπός μου, ωρίμασε κι η σχέση με τα χρόνια...δεν σοβάρεψε, ωρίμασε...κι όμως ζει ακόμα στην τρέλα της πρώτης νιότης μόνο που καλύπτεται που και που με την καθημερινότητα γιατί αυτή έχει τον πρώτο ρόλο...
Ανοχή σου λένε για να αντέξει μια σχέση...
Εγώ την μεταφράζω κι αυτή...υπομονή, επιμονή, κατανόηση, σεβασμός κι ένας συνεχόμενος αγώνας για να κρατήσεις τον άνθρωπό σου.
Γιατί αλλάζει...όπως αλλάζουν όλα σε αυτή τη ζωή.
Τα πάντα ρει...ακόμα κι ο ανθρώπινος χαρακτήρας.
Κι εσύ ταίρι μου που σε διάλεξα,αλλάζεις.Όπως αλλάζω κι εγώ.
Μα δεν είμαι από αυτούς που θα ανεχτώ,είμαι από τους ανθρώπους που σέβομαι την αλλαγή σου.
Πόση ευτυχία έρχεται όταν ξέρεις πως παρόλα τα προβλήματα που σέρνει μαζί της η βαρετή καθημερινότητα,το ταίρι σου θα βρει λίιιγο,μια στιγμούλα να σου χαρίσει ολάκερο αιώνα μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα.
Πόση ευτυχία αγκαλιάζει την ψυχή όταν συνειδητοποιείς πως το ταίρι σου σέβεται την ύπαρξή σου.
Σέβεται τον χαρακτήρα σου όπως σέβεσαι κι εσύ τον δικό του.
Κατανόηση,σεβασμός κι η αγάπη μένει εκεί.Δεν ξεφτίζει. Καλύπτεται λιγουλάκι μόνο, από ένα λεπτό πέπλο καθημερινότητας ίσα για να μην σκονίζεται και βρωμίσει.Λίγο όμως,δεν εξαφανίζεται...
Αγαπώ...να αγαπώ αυτόν που καθημερινά στέκεται βράχος δίπλα μου.
Αγαπώ... να αγαπώ αυτόν που ακόμα κι όταν έχει καταβληθεί από την κούραση δεν θα "ξεχάσει" ποια είμαι...
Αγαπώ να αγαπώ και θέλω να με αγαπούν όπως...αγαπώ κι εγώ...
Αληθινά...τρυφερά...με κατανόηση και χωρίς θηλιά γύρω από λαιμό μου...
Αγαπώ να... γίνουν τα χέρια μου έτσι, φτάνει να μου τα κρατάς εσύ....

Κρατάς το χέρι μου σφιχτά
λόγια μου λες ψιθυριστά
λόγια αγάπης που η καρδιά τα 'χει ανάγκη.
Και κάπου εκεί στα σκοτεινά
εμείς θα είμαστε αγκαλιά
με της αγάπης τον ρυθμό να τραγουδάμε.

Μέχρι το τέλος της ζωής
εμείς θα είμαστε μαζί
κι όλα τα πρέπει και τα μη θα τα ξεχνάμε.
Μέχρι το τέλος της ζωής
αγάπη μου εγώ κι εσύ
όλα τα πρέπει και τα μη θα τα σκορπάμε.

Κοιτάς στα μάτια τρυφερά
στην αγκαλιά μου ζεις ζεστά
του κόσμου όλου η ανία δεν μας πιάνει.
Εμείς θα είμαστε μαζί
μέχρι το τέλος της ζωής
και ότι άσχημο περνάει δεν μας φτάνει.

Ειρήνη Φραγκάκη
29/11/2012

Νεράιδα-Ειρήνη Φραγκάκη


Λάμψη αιώνια μαγική
μια ομορφιά εκρηκτική
στον ουρανό να ταξιδεύω το κορμί σου.
Όνειρα κάνω δυνατά
και ας τα πουν όλοι  τρελά
εγώ θα έχω οδηγό μου το φιλί σου!

Μα θα ‘σαι ‘συ νεράιδα
που μάγια θα μου κάνεις
ρίξε μου φεγγαροσκόνη
μέχρι να με τρελάνεις.
Νεράιδα και μάγισσα
λόγια θα πεις γι αγάπη
Όλου του κόσμου η ομορφιά
στα χέρια μου για να ‘ρθει.

Λάμψε γλυκά μα σιωπηλά
λόγια να πεις πολλά ζεστά
να κάνεις ταίρι σου απόψε το φεγγάρι.
Να ταξιδέψουμε μαζί
να ονειρευτούμε εγώ κι εσύ
να πάμε πιο ψηλά φως μου κι όπου μας βγάλει.

     2/9/2012
(C)Ειρήνη Φραγκάκη

Μαύρος Μανδύας



Μαύρος μανδύας αέρινος
Τύλιξε την ψυχή μου
Ανάσα δεν μου άφησε μήτε και χτυποκάρδι.
Μπήκε και λεηλάτησε
την άτακτη ζωή μου
και ότι εφανερώθει στον άνεμο εχάθει.
Τα σωθικά μου τύλιξε
Τα ξέσκισε τα διέλυσε
Μαύρε μανδύα αέρινε σε μίσησα πολύ.
Τα χρώματα μου έκλεψες
Πινέλα δεν αφήκες
Έσβησες από τα μάτια μου ευχή παντοτινή.
Σκόρπισες εις το διάβα σου
Πίκρα θυμό και λύπη
Κι από τις φλέβες ‘χύθει δάκρυ και προσευχή!
27/10/2012
(C)Ειρήνη Φραγκάκη

Λόγια τ’ ανέμου



Τα όνειρα έρχονται και πάνε
μες στης ομίχλης την αντάρα
και ευτυχία μία στάλα
δεν βρέχει μήπως και μ’ αγγίξει.
Οι πεταλούδες τρομαγμένες
μες στη χρυσόσκονη λουσμένες
ρίχνουν στο χώμα τα φτερά τους
μήπως κι εκείνο μου μιλήσει.

Ουράνια τόξα στ’ ουρανού την πρώτη μπόρα
Σαν πειρατές  χρωματιστοί με κυνηγάνε
Λόγια τ’ ανέμου στον ορίζοντα σκορπάνε
Κι όλα τα πλοία βυθιστήκανε και πάνε.

Στου δειλινού το λυκαυγές θα περιμένω
μήπως γυρίσει κάποια μέρα και με ψάξει
όπως και τότε αν δεν έρθει θα με χάσει
κι ούτε που ξέρω μέχρι πότε θα προσμένω.
Μα αν γυρίσει θα απλώσω τ’ άστρα σεντόνια
και θα γεμίσω με λουλούδια όλα τ’ αλώνια
όλο τον κόσμο με τα χρώματα θα βάψω
φτερά θα βγάλω και στο αύριο θα πετάξω.

Βήμα το βήμα ως τα σύννεφα θα ανέβω
Σαν άγριο φως σαν μεθυσμένο καλοκαίρι
Ποιος ξέρει άραγε καλό αν θα μου φέρει
Εκείνο τ’ άυλο κι αγνό γλυκό αγέρι.

Ε.Φ.
19/10/2012

Για τους φίλους που ρωτάνε που μπορούν να βρουν το βιβλίο μου.


Ενημέρωση για τους φίλους που με ρωτάνε...
Το βιβλίο μου ΦΥΣΙΚΑ και συνεχίζει να κυκλοφορεί ΚΑΝΟΝΙΚΑ!

''Η Αγάπη που Άνθισε στην Ψυχή μου'' το βιβλίο της Ειρήνης Φραγκάκη κυκλοφορεί σε όλη την Ελλάδα. Μπορείτε να το παραγγείλετε από οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο της περιοχής σας. Εκείνο το παραγγέλνει από τον χονδρέμπορο με τον οποίον συνεργάζεται. 
Ιανός Αθήνα-Θεσσαλονίκη
Πρωτοπορία Αθήνα-Θεσσαλονίκη
Χριστάκης ΑΕ Ιπποκράτους 10-12 Αθήνα κα
ι χονδρέμπορος
Τζανακάκης Ελ. ,Παρ Ημίν Χαρ. Τρικούπη 11Α Αθήνα
Σίμος Αχιλλέας Εν Αθήναις-Μαυροκορδάτου 9-11 Αθήνα δίπλα στην Ζωοδόχο Πηγή
Ποθητός Βασ. Κάνιγγος 17 Αθήνα
Πατάκης ΑΕ Ακαδημίας 63 Αθήνα
HONDOS CENTER Ομόνοια, Καλλιθέα, Γλυφάδα και Θεσσαλονίκη στην Πυλαία στο Απολλωνία Πολιτεία
και σε άλλες πόλεις τις Ελλάδας.
Στην περίπτωση που θέλετε να το προμηθευθείτε από την Δυάς Εκδοτική τα τηλ. είναι 2592110017 και 6930636083.
E-mail dyas.moissoglou@yahoo.gr








Ελευθερουδάκης



Για τους φίλους στη Γερμανία

Α ρε "φίλε"......



Στον φόβο της νύχτας στο φύσημα τ' αέρα
μια ψυχή ξεψυχά απ' το χτύπημα μιας σφαίρας.

Δεν φοβόταν πολέμους δεν φοβόταν τα όπλα
ήταν λέει δυνατός είχε μάθει τα κόλπα.

Στα χαράκια στρατιώτης είχε φάει τη ζωή του
τα θεριά πολεμούσε τί γενναία η ψυχή του!

Μα ο δόλιος την έπαθε από κάποιον δικό του
ήταν ήταν δίπλα του αυτός να κρατά το σταυρό του.

Το δεξί του το χέρι φιλαράκι παλιό
του 'χε πει εμείς δικέ μου έχουμε ένα σκοπό.

Πόσο γρήγορα αλλάζουν της ζωής οι κανόνες
και οι "φίλοι" αυτοί μπαίνουν σ' άλλους μαχώνες.

Από φίλο το βρήκε που πιστά ακολουθούσε
για τα πάντα αποδείχτηεκε την ψυχή του πουλούσε.

 Σαν αέρας που σβήνει χωρίς φύλλο να πέφτει
έτσι χάθηκε εκείνος τα στραβά να μην βλέπει.

Ειρήνη Φραγκάκη

Είμαι εγώ....




Στιγμές μου άδειες
λαθρεπιβάτες
λόγια τ’ αέρα του ονείρου μου αναβάτες.
Στράτες μου ξένες
φυλακισμένες
στο παρελθόν μου σταματήσατε δεμένες.

Μα είμαι εγώ που σας μιλάω
Είμαι εγώ που σας κοιτάω
Κι όμως ξεχάσατε για σας πως ξενυχτάω.
Μα είμαι εγώ που σας κοιμίζω
Πάντα εγώ σας νανουρίζω
Και με τους χτύπους της καρδιάς μου σας αγγίζω.

Κοιτάω τ’ αστέρια
Του νου μου λημέρια
Μέσα εκεί θα κατοικώ θα σας νικάω.
Κι αν κάποτε έρθει
Ότι μου κλέψει
Εγώ θα το ‘χω φυλαγμένο για ν’ αντέξει.

Ειρήνη Φραγκάκη
26/9/2012

Όνειρο.....


Κι όμως
αυτήν την αγκαλιά ονειρεύτηκα.
Αυτό το γάργαρο γέλιο ερχόταν τα βράδια
και μου κράταγε συντροφιά.
Σαν αποκοιμιόμουν πάνω στα πουπουλένια όνειρα
πάνω στ’ απάτητα από έρωτα σεντόνια,
τα δικά σου τα χέρια περίμενα για να στολιστώ.
Μαλάματα τα ακροδάχτυλά σου
χάιδευαν κάθε σπιθαμή του κορμιού μου
και μ’ ανέβαζαν στου κάστρου σου την κορυφή!
Να σεργιανά το βλέμμα μου
από ψηλά την ομορφιά του κόσμου.
Να ντύνεται η ματιά μου με γαλανό απ’ τα μάτια σου.
Υγρή παγίδα τα φιλιά σου με κράτησαν δέσμια άλλου πλανήτη.
Άλλου κόσμου άβατο σ’ όσους δεν μπορούσαν να ονειρευτούν.
Δεν ξέρω αν το φαντάστηκα…
Κι όμως σαν κάποτε να το είχα δει όνειρο…..
Ειρήνη Φραγκάκη
24/9/2012



Κριτική για την "Αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου" από τους κ.Παναγιώτη Σακελλαρίου & κα. Χάρις Κόντου στην παρουσίαση στην Ρόδο!


Η Ειρήνη Φραγκάκη είναι μια νέα συγγραφέας, που όμως φαίνεται ξεκάθαρα από το πρώτο της μυθιστόρημα, ότι ήρθε για να μείνει στην Ελληνική λογοτεχνία.
Αν και είμαι άντρας, το βιβλίο της με άγγιξε και με έκανε να αναθεωρήσω όσα θεωρούσα δεδομένα στις σχέσεις του σήμερα. Όσο πίσω κι αν γυρίζω αναπολώντας τις προσωπικές μου δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις, δυσκολεύομαι να μιλήσω γι αυτές. Τούτη η έξαψη βρίσκεται πέραν του ερωτισμού, ως υπέρμετρη ευτυχία αλλά και καθαρή οδύνη : αμφότερες μετατρέπουν τις λέξεις σε ωριμότητα και πάθος. Η Ειρήνη καταφέρνει μέσα από το βιβλίο της να ισορροπήσει, τις λέξεις με το πάθος και την ωριμότητα.
Η κρίση από ότι φαίνεται, προϋπήρχε στην καθημερινότητά μας και φτώχαινε λίγο, λίγο τις καρδιές μας, αποξενώνοντας μας καθημερινά, από πρόσωπα και καταστάσεις, που για την Ελλάδα ήταν η απόλυτη προϋπόθεση για το ευ ζην, ήταν η απόλυτη βιτρίνα.
Στο βιβλίο της βρίσκουμε ένα ζευγάρι να ζει τη δική του κρίση και μαζί να ανατρέπονται σχέσεις, όπως αυτές, της μητέρας – κόρης, της φίλης με τη φίλη, της αδελφής με την αδελφή.
Για μένα δεν είναι ένα ερωτικό μυθιστόρημα, αλλά μια βαθιά και με ουσία κοινωνική έρευνα, που καταπιάνεται με τη ζωή και τα παιχνίδια της, που μας δείχνει και μας μαθαίνει ότι ποτέ δεν αστειεύεται. Ότι ποτέ της δεν είναι αυτό που δείχνει και ότι πάντα κάτι παραπάνω έχει να μας πει.
Η Ειρήνη Φραγκάκη είναι, αν όχι η πρώτη ίσως από τους λίγους συγγραφείς που τόλμησε να παραβιάσει τους κανόνες που ορίζουν την συγγραφική τέχνη και μία από τις ελάχιστες γυναίκες της εποχής της που κατάφερε, ξεπερνώντας τον πόνο α αποκαλύψει απόλυτα τον εαυτό της μέσα από το έργο της.
Μιλώντας με την Ειρήνη κατάλαβα ότι οι ανησυχίες της είναι τέτοιες που και το επόμενο βιβλίο της, πάλι κοινωνικά προβλήματα και μάλιστα, καυτά θέματα και ταμπού θα αγγίξει.
Παναγιώτης Σακελλαρίου

 Κάθε φορά που μία συγγραφική φωνή , γυναικεία συγγραφική φωνή ειδικότερα, παρουσιάζεται στον χώρο της Ελληνικής λογοτεχνίας ξεκινάει ένα ταξίδι στον ορίζοντα προσδοκιών του αναγνώστη και ταυτόχρονα γεννιέται μία πρόκληση / πρόσκληση -για εμάς τους φιλολόγους- στον χώρο της κριτικής και της παρουσίασης.  Το πρώτο φανέρωμα λοιπόν της λογοτέχνιδας Ειρήνης Φραγκάκη ,με το βιβλίο της « Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου» , με βρήκε καταμεσής του Ιουλίου , προς το τέλος του θαρρώ, σε μία φάση ζωής που έλεγα πως φέτος θα ξεκουραστώ : Δεν έχει ανάγνωση , δεν έχει γραφή …μόνο ξεκούραση! Σαν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο όμως , παραμονές της παρουσίασης του στη Ρόδο, ξεκίνησα ευθύς αμέσως την ανάγνωση και στην κυριολεξία «ρούφηξα» τις λέξεις μέσα σε ένα πρωινό !  Τι καινούριο μου έφερνε αυτό το βιβλίο; Τι ήταν αυτό που με έκανε να μην το αφήσω εκείνο το πρωινό και να το διαβάσω μονορούφι; Τίποτα το ολοκληρωτικά καινούριο. Τίποτα το εξεζητημένο σε επίπεδο τεχνικής και αφήγησης. Τίποτα από όλα αυτά που μπορεί να συγκινήσουν μία φιλόλογο που χει την «πετριά» να ψάχνει και να μελετά αφηγηματικές φόρμες και τεχνικές… Τίποτα.  Εκτός από μια ανυπέρβλητη αλήθεια και ειλικρίνεια! Εκτός από μια αμεσότητα στην γραφή και ένα χάδι στη φωνή του συγγραφικού «εγώ». Η φωνή και η ματιά της Συγγραφέως , η φωνή και η ματιά της ηρωίδας , η φωνή και η ματιά του αναγνώστη συνηχούσαν σε τούτο το βιβλίο. Όπου πήγαιναν η Ειρήνη και η Θεανώ …και εγώ μαζί τους!  Ανεπίτρεπτο θα μου πείτε να ταυτίσω συγγραφέα και ηρωίδα και να βάλω και στο παιχνίδι και την αναγνώστρια! Συμφωνώ θα σας πω … μα … Τούτο το βιβλίο αυτή τη χαρά της ανοιχτής πρόσκλησης σου προσφέρει απλόχερα. Μια πόρτα ανοιχτή …που περιμένει τον διαβάτη της …είναι τούτο το βιβλίο.  Και πέρα από τα συναισθηματικά κριτήρια. Το ίδιο το θέμα του βιβλίου και ο χειρισμός του από τη συγγραφέα Ειρήνη Φραγκάκη είναι μία πρόκληση. Δεν πρόκειται για ένα ανάλαφρο άρλεκιν – κάποιοι θα μπορούσαν απλοϊκά να το χαρακτηρίσουν ως τέτοιο- όχι. Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με ερωτικές εκφάνσεις και το οποίο αναφέρεται σε μία συγκεκριμένη κοινωνία , την Ελληνική κοινωνία , με τα συμπλέγματά της και τα στεγανά της , με τις αλήθειες της , με το πάθος της Μεσογείου και του πολιτισμού της . Πρόκειται όμως και για μία ατομική κατάθεση ψυχής μέσα στον πλουραλισμό των φωνών και των ήχων .  Εν ολίγοις … « Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου» συγκροτεί μια τρισδιάστατη αλήθεια : την αλήθεια της συγγραφέως , της ηρωίδας και του εν δυνάμει αναγνώστη. Και επειδή πολλοί θα πουν: «μα … μήπως πρόκειται για καθαρά γυναικεία οπτική και γραφή και δεν χωρά ο άντρας αναγνώστης στην διαδικασία της ανάγνωσης»; Θα μου επιτρέψετε να απαντήσω με αποδεικτικό παράδειγμα: Εκείνο το βράδυ της παρουσίασης του βιβλίου είχαμε τη χαρά και νιώσαμε τη συγκίνηση της προσωπικής άποψης και ενός άντρα αναγνώστη. Και ήταν πράγματι μεγάλη η έκπληξη μας και ο ενθουσιασμός μας , όταν καταλάβαμε πως το βιβλίο της Ειρήνης είναι ένα ανοιχτό κείμενο προς το αναγνωστικό κοινό, χωρίς εγκλωβιστικές ρήτρες περί γυναικείας γραφής και ματιάς. Εν τέλει … σέβομαι πιότερο την εμπειρία της ανάγνωσης που ανήκει στον καθένα μας και βάζω στην άκρη τις ξερές φιλολογικές μελέτες με τους «τεχνικούς όρους» , την αποπνικτική ορολογία και την έλλειψη οξυγόνου που συνοδεύει συνήθως τα ορθότατα αλλά «άνυδρα», κατά τα άλλα, αμιγώς επιστημονικά δοκίμια. Όχι. Για την Ειρήνη και το πρώτο της βιβλίο ήθελα να δώσω με δροσιά πρωινού το πρώτο της φανέρωμα στην Ελληνική Λογοτεχνία.  Καλοτάξιδο το βιβλίο σου Ειρήνη!  Καλοτάξιδη και η αγάπη του κοινού σου προς σε σένα!  Καλότυχη και η δεύτερη φορά σου!  Όπως και όλες ,οι από εδώ και πέρα, «πενιές σου»!
Με εκτίμηση, 
Κόντου Χάρις

Ένα δέσιμο αλλιώτικο.Μια μαγεία που έζησα εκείνη την βραδιά στη Ρόδο, από τα χείλη ενός άντρα και μιας γυναίκας που αν μη τι άλλο έχουν διαβάσει ΠΑΡΑ πολύ.Ήταν και είναι μεγάλη τιμή για μένα η κριτκή και των δύο αλλά είναι μεγάλη και η χαρά που δύο άνθρωποι εμβάθυναν τόσο πολύ στις σελίδες του βιβλίου μου,παρέβλεψαν το αισθηματικό κομμάτι και εντόπισαν τα ουσιαστικά προβλήματα-διλήματα του κοινωνικού προφίλ.Αυτού ακριβώς,δηλαδή που επιθυμούσα να εισπράξει από μένα ο αναγνώστης.
Αρνούμαι να συνεχίσω γιατί όλα αυτά τα πολύτιμα είναι που πρέπει να μένουν!Τα δικά τους που μου τα χάρισαν απλόχερα!
Ένα ακόμα και κλείνω,ευχαριστώ,εκτιμώ κι αγαπώ βαθύτατα κι αληθινά τους ανθρώπους αυτούς που αγκάλιασαν με στοργή κι αγάπη το πρώτο μου παιδί,το χάιδεψαν και του μίλησαν τόσο ΑΛΗΘΙΝΑ!!!
Ειρήνη Φραγκάκη

  Με την κα Χάρις Κόντου

Με τον κ. Παναγιώτη Σακελλαρίου


Είμαστε ακόμα πολλοί - Ειρήνη Φραγκάκη

Τίτλος: Χαμένα Χρόνια Σύνθεση μουσικής: Τριανταφυλλίδης Σάββας www.music-creations.hostei.com Στίχος & επιμέλεια βίντεο:Φραγκάκη Ειρήνη


Τα χρόνια της σιωπής
Αέρας που κυλάνε
Τα χρόνια τα βαριά
Στις πλάτες κουβαλάμε.
Ασήκωτα κι αυτά
Αλύγιστα στο χρόνο
Γεμίσατε κενά
Τα πνίξατε στον πόνο.

Χαμένα χρόνια που μπρος μου βρεθήκατε
Χαμένα χρόνια το φως λυπηθήκατε
Χαμένα χρόνια στην άυλη σφαίρα
Λόγια πικρά στης φυγής τον αέρα.
Χαμένα μου χρόνια τα λάθη πληρώνω
Χαμένα μου χρόνια με σας δεν τελειώνω
Χαμένα μου χρόνια πόσο ν' αντέξω
Τις αλήθειες σας πια δεν μπορώ να πιστέψω.

Κι είμαστε εδώ μπροστά
Πιο πίσω απ' το πίσω
Να γλύφουμε πληγές
γεμάτες από μίσος.

21/09/2012
(C) Ειρήνη Φραγκάκη

Τι είναι έρωτας? Ερώτηση στο περιοδικό "Είμαστε γυναίκες"



Έρωτας….
Είναι δυο ζευγάρια μάτια που όταν συναντιούνται πετάγονται σπίθες από παντού.
Λες και κάποιος άναψε βεγγαλικά!
Έρωτας…
Είναι δυο άνθρωποι καθισμένοι κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό και γερμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, κοιτάζουν μαζί το φεγγάρι κάνοντας κοινά όνειρα.
Έρωτας…
Είναι δυο καρδιές, δυο κορμιά που δεν αντέχουν στιγμή μακριά το ένα απ’ το άλλο!
Έρωτας…
Απλά… δεν μπορεί να είναι ΕΝΑ!
Είναι δύο!!!!!
Με εκτίμηση και θαυμασμό στο έργο σας!!!
Ειρήνη Φραγκάκη

Βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου της Ρίκης Ματαλλιωτάκη "Στων μελτεμιών τις ράχες"




Με μια μάνα καταπιεστική, με μόνιμο σκηνικό στο σπίτι, τους  δυναστικούς καυγάδες. Ώσπου δεν άντεξε άλλο. Έκλεισε μάτια και αυτιά σε συγγένειες, αφού πάλεψε να ξεμπερδέψει με τον ρέμπελο εαυτό του ώσπου… βρήκε εκείνη. Ή εκείνη τον βρήκε…
Κι εκεί που πάλευε μόνος του, με το μέσα του, με το έξω του, αποφασίζει να αποκαλύψει στον ίδιο, μέσω της Μαρίνας, την αλήθεια που χρόνια τώρα τον φόβιζε. Διστακτικά με ένα σωρό ψυχολογικές διαταραχές να βγαίνουν στην επιφάνεια, ανακαλύπτει αλήθειες για τον εαυτό του που τρομάζει. Αλλά επιμένει να συνεχίσει. Κι η Μαρίνα ακούραστη μένει εκεί να τον ακούει. Δίχως να λέει πολλά. Άλλωστε τα σημαντικά τα λέει εκείνος. Εκείνη τα κάνει. Γίνεται γιατρός της ψυχής του, γίνεται μάνα του, αδερφή του. Φύλακας άγγελος σε όλη τη διάρκεια της εξομολόγησής του. Κι ας μην ξέρει που θα καταλήξει. Κι ας μην έχει βρει τον τρόπο να τον βοηθήσει.
Ο Δημήτρης μέσα από τα μάτια, την ψυχή και τη γραφή της Ρίκης Ματαλλιωτάκη γίνεται το μέσον σε εμάς τους αναγνώστες για να κατανοήσουμε και να μπούμε ακόμα πιο βαθιά στον ψυχισμό όχι μόνο της συγκεκριμένης διαφορετικότητας του κάθε Σταυριανίδη αλλά γενικώς σε κάθε τι που απέχει από μας. Γραφή που σου κόβει την ανάσα, όχι γι άλλο λόγο, αλλά για να σε βοηθήσει να πάρεις μια καινούρια. Πιο βαθιά και πιο καθαρή αυτή τη φορά.
Οι έννοιες βαρύγδουπες αλλά αναγκαίες. Ο λόγος της σκληρός αλλά αληθινός. Δεν ωραιοποιεί καταστάσεις πρόσωπα και πράγματα η συγγραφέας μας. Χτυπάει το μαχαίρι στο κόκκαλο με μεγάλη μαεστρία κι ας ξέρει ότι πονάει. Αυτό είναι το ζητούμενο. Αλήθειες δεν βρίσκεις ποτέ χωρίς να πονέσεις. Στην ψυχή! Κι όμως συνάμα διακρίνουμε τόση ευαισθησία σαν να κρύβεται ένα μωρό παιδί πίσω από τον ήρωα της.
Κοινωνικό και ψυχολογικό το θέμα του αλλά πιστέψτε με, θα αναθεωρήσετε πολλά απ’ αυτά που στην κοινωνία μας είναι δύσκολο να τα δεχτούμε. Τουλάχιστον όχι μέχρι να τα γνωρίσουμε…
Περίληψη
Τον χάιδευε και τον φιλούσε ακούραστα στο πρόσωπο, στα χείλη, στα μάτια, στα μαλλιά, πίσω από τ’ αυτά, στ’ ακροδάχτυλα των χεριών και των ποδιών του, ρουφούσε με λαιμαργία τα υγρά του στόματος και κάθε άλλης πηγής του κορμιού του.
Όργωνε επιδέξια με τη γλώσσα της κάθε σημείο πάνω του που πιθανολογούσε πως ίσως εκεί να είχε κρυμμένο η Αφροδίτη το δώρο της προσωπικής, ερωτικής του ζώνης. Για πολύ ώρα δηλαδή και με κάθε τρόπο η Μαρίνα φρόντισε να παρασύρει το Δημήτρη στο στρόβιλο της επιθυμίας πλην όμως άσκοπα.
Αναστέναζε βέβαια αυτός, δεχόταν κι ανταπέδιδε με όμοιο, ίσως και περισσότερο, πάθος τα χάδια, την έσφιγγε στην αγκαλιά του με απόγνωση και λατρεία ιερού σκεύους αλλά τίποτα πέραν τούτου.
Όπως χθες, όπως προχθές, όπως και κάθε άλλη φορά που ως τώρα υποτίθεται το “είχαν κάνει”, το επίμαχο σημείο του κορμιού του δεν έλεγε να ζωντανέψει με τίποτα...
Η αγωνία ενός άντρα που δεν “είναι εκατό τοις εκατό άντρας”, ο Γολγοθάς, που φορτωμένος τον σταυρό της διαφορετικότητας διανύει καθημερινά μέσα από τα δύο πολικά αντίθετα της υπόστασής του, η απεγνωσμένη προσπάθεια της λύτρωσης, και ο εξτρίμ έρωτας μιας αλλιώτικης σχέσης, θα κόψουν την ανάσα στο νέο βιβλίο της Ρίκης Ματαλλιωτάκη, που στόχος του είναι να αποδείξει πως οι άνθρωποι δίπλα μας υπάρχουν μόνο σαν ψυχή και όχι σαν φύλο.

http://www.booknights.gr/kathgories/ellhnikh-logotexnia/5-ellhnikh-logotexnia/234-stonmeltemionraxes

Βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου της Χαράς Σαμπανίδου "Βαθύ κόκκινο η αγάπη"


Κόκκινο!
Το χρώμα του πάθους, το χρώμα του γρήγορου, το χρώμα του αίματος.
Ανθή και Αντιγόνη. Δυο γυναίκες που κάτι της χώρισε και κάτι τις ένωσε.
Το κόκκινο του πόνου; Το βαθύ της ψυχής που βρήκε αυτό που έψαχνε στο πρόσωπο της καθεμίας;  Η αγάπη που έτρεφαν η μια για την άλλη;
Δύναμη χαρακτήρα παρά τις δυσκολίες, μας τονίζει η συγγραφέας κι είναι πράγματι κάτι το οποίο ήρθε κι εγκαταστάθηκε για τα καλά μέσα μου.
Οι ήρωές της, είναι εμφανές ότι αγαπήθηκαν πολύ από την ίδια .  Κι εγώ σαν αναγνώστρια τους αγάπησα πολύ… κάποιους από αυτούς τους μίσησα, άλλους τους λυπήθηκα. Για την αδυναμία τους, για την αχαριστία τους. Για τα πολλά που έδωσαν και στο τέλος ένιωσαν ότι δεν τους ξεπλήρωσε η ζωή.
Το βιβλίο αυτό είναι αληθινή ιστορία. Η ταλαιπωρία λοιπόν των ηρώων επίσης. Κι αυτό είναι κάτι που σε κάνει να τους πονέσεις περισσότερο.
Μεγάλο το ταξίδι της ζωής. Μεγάλοι κι οι αγώνες για την επιβίωση.
Η ουσία όμως είναι πως όταν γυρνάς και την τελευταία σελίδα αυτό που σου μένει, είναι μια γεύση… που πραγματικά δεν θα μπορούσα να σας την μαρτυρήσω. Ας την ανακαλύψει ο καθένας μόνος του γιατί αυτό έχει αξία.
ς δ�� � � (_l �l ις ποτέ χωρίς να πονέσεις. Στην ψυχή! Κι όμως συνάμα διακρίνουμε τόση ευαισθησία σαν να κρύβεται ένα μωρό παιδί πίσω από τον ήρωα της.
Κοινωνικό και ψυχολογικό το θέμα του αλλά πιστέψτε με, θα αναθεωρήσετε πολλά απ’ αυτά που στην κοινωνία μας είναι δύσκολο να τα δεχτούμε. Τουλάχιστον όχι μέχρι να τα γνωρίσουμε…
Περίληψη
Τον χάιδευε και τον φιλούσε ακούραστα στο πρόσωπο, στα χείλη, στα μάτια, στα μαλλιά, πίσω από τ’ αυτά, στ’ ακροδάχτυλα των χεριών και των ποδιών του, ρουφούσε με λαιμαργία τα υγρά του στόματος και κάθε άλλης πηγής του κορμιού του.
Όργωνε επιδέξια με τη γλώσσα της κάθε σημείο πάνω του που πιθανολογούσε πως ίσως εκεί να είχε κρυμμένο η Αφροδίτη το δώρο της προσωπικής, ερωτικής του ζώνης. Για πολύ ώρα δηλαδή και με κάθε τρόπο η Μαρίνα φρόντισε να παρασύρει το Δημήτρη στο στρόβιλο της επιθυμίας πλην όμως άσκοπα.
Αναστέναζε βέβαια αυτός, δεχόταν κι ανταπέδιδε με όμοιο, ίσως και περισσότερο, πάθος τα χάδια, την έσφιγγε στην αγκαλιά του με απόγνωση και λατρεία ιερού σκεύους αλλά τίποτα πέραν τούτου.
Όπως χθες, όπως προχθές, όπως και κάθε άλλη φορά που ως τώρα υποτίθεται το “είχαν κάνει”, το επίμαχο σημείο του κορμιού του δεν έλεγε να ζωντανέψει με τίποτα...
Η αγωνία ενός άντρα που δεν “είναι εκατό τοις εκατό άντρας”, ο Γολγοθάς, που φορτωμένος τον σταυρό της διαφορετικότητας διανύει καθημερινά μέσα από τα δύο πολικά αντίθετα της υπόστασής του, η απεγνωσμένη προσπάθεια της λύτρωσης, και ο εξτρίμ έρωτας μιας αλλιώτικης σχέσης, θα κόψουν την ανάσα στο νέο βιβλίο της Ρίκης Ματαλλιωτάκη, που στόχος του είναι να αποδείξει πως οι άνθρωποι δίπλα μας υπάρχουν μόνο σαν ψυχή και όχι σαν φύλο.
Ειρήνη Φραγκάκη

Συνέντευξη στη Ρένα Τζωράκη



Aς δούμε μαζί ποια είναι η Ειρήνη Φραγκάκη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Σητεία της Κρήτης το 1976. Τα τελευταία χρόνια, ζει στην Αθήνα μαζί με τον σύζυγό της και τα 4 παιδιά της. Η συγγραφή πεζών διηγημάτων και ποιημάτων ξεκίνησε για εκείνη ως ένα χόμπι το οποίο ηρεμούσε το μυαλό της και την βοηθούσε να διαχειρίζεται τα συναισθήματα της. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της, κρατάει στο χέρι της ένα μολύβι κι ένα χαρτί. Είτε είναι για γράψιμο είτε για ζωγραφική. Πλέον αυτά έχουν γίνει ένα με την ανάσα της! Δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της ότι θα καταπιέζει τις σκέψεις και τις εικόνες μέσα της. Η εξωτερίκευση των συναισθημάτων της κατ' αυτόν τον τρόπο είναι για εκείνη η απόλυτη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!
Χωρίς να κατατάσσει τη γραφή της σε κάποιο συγκεκριμένο είδος και χωρίς να βάζει την ταμπέλα του συγγραφέα στην ίδια, ομολογεί ότι αυτό που κάνει είναι αυτό που αγαπά! Όπως κι αν λέγεται ο καθένας που γράφει, γραφιάς ή συγγραφέας, παραμυθάς ή στοχαστής, εκείνη θέλει να ελπίζει ότι η δικιά σας κριτική θα είναι αυτή που θα χαρακτηρίσει την δικιά της κατάθεση ψυχής!
Στην Αθήνα εργάστηκε σε δίκτυο εφημερίδων της Δυτικής Αττικής έως ότου έμεινε έγκυος στο 3ο της παιδί και επέλεξε να εργάζεται μόνο ως δακτυλογράφος χειρόγραφων και ν’ αφοσιωθεί στην συγγραφή και στα παιδιά της.
“Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου” είναι το πρώτο ολοκληρωμένο συγγραφικό της πόνημα, με θέμα το διαζύγιο που όσο κι αν ακούγεται κοινότυπο και περίεργο, ακόμη και σήμερα αποτελεί θέμα ταμπού στην επαρχία και όχι μόνο. Κυκλοφορεί από την ΔΥΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ. Το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο “Βιασμός ενός αγγέλου” θα είναι σύντομα κοντά μας!

  
Περίληψη του βιβλίου της:  
Κάποτε έβλεπα τη ζωή μου σαν να ήμουν κλεισμένη πίσω από σίδερα. Λες και δεν υπήρχε αέρας εκεί που με είχαν κλείσει. Ασφυκτιούσα αλλά δεν το έβλεπε κανένας.
Ποιος άλλωστε είχε την «καλοσύνη» να ενδιαφερθεί για το πώς ένιωθα ή για το τι με απασχολούσε;
Ποιος υπήρξε έστω και μια φορά στη ζωή μου να με ρωτήσει για το τι είχε πραγματικά ανάγκη η ψυχή μου;
Κανείς, μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο μου εκείνος, που όχι μόνο είχε την καλοσύνη να ρωτήσει, αλλά ό,τι έκανε ήταν και φαινόταν πραγματικό, μέσα απ’ την καρδιά του.
Εκείνος ήταν που μου έδειξε τι θα πει ΖΩΗ!
Τι θα πει να ανασαίνεις χωρίς να χρειάζεσαι μάσκα οξυγόνου και μου έδειξε τον τρόπο να το κάνω χωρίς να έχω τύψεις ό,τι κλέβω… την ανάσα κάποιου άλλου.
Εκείνος για τον οποίο η αγάπη άνθισε στην ψυχή μου!
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΤΗΝ ΡΕΝΑ ΤΖΩΡΑΚΗ- ΜΑΝΟΥΚΑΚΗ:
1η) ΕΡΩΤΗΣΗ: Κυρία Φραγκάκη πρόσφατα κυκλοφόρησε από την εκδοτική Δυάς το συναρπαστικό βιβλίο «Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου».
Ένα βιβλίο που καθηλώνει τον αναγνώστη από την πρώτη στιγμή, ευκολοδιάβαστο, με συνδυασμούς ποίησης και πεζού λόγου. Πείτε μας δυο λόγια για το βιβλίο σας. Τί ήταν εκείνο που σας έδωσε το ερέθισμα να το γράψετε;
- Έγραφα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου όσο κλισέ κι αν ακούγετε αυτή η φράση. Ποίηση, στίχους και πεζά. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το δεύτερο που ξεκίνησα να γράφω. Ήταν καθαρή μυθοπλασία στο ξεκίνημα. Ένα κλικ του μυαλού. Όσο πέρναγε όμως ο καιρός και η ιστορία κυλούσε γύρω από το διαζύγιο, τόσο πιο πολύ άρχισα να το ερευνώ. Δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο που με οδήγησε στο να ξεκινήσω ένα τέτοιο θέμα. Ήταν όμως ο δικός μου ο χωρισμός η αιτία που συνεχίστηκε με περισσότερο ζήλο. Είναι πολύ λεπτό θέμα και δεν μπορεί να δοθεί αποκλειστικά με μυθοπλασία κι επειδή πιστεύω πως κάθε βιβλίο έχει να περάσει στον αναγνώστη κάποια μηνύματα ένιωσα μεγάλη την ευθύνη αυτή και γι αυτό το ερεύνησα ακόμα περισσότερο. Εκτός από δικά μου βιώματα μέσα στο βιβλίο κρύβονται πολλές γυναικείες αλλά και αντρικές ψυχές κι είναι κάτι το οποίο επιβεβαιώνεται κάθε φορά που κάποιος αναγνώστης, μου λέει τις εντυπώσεις του. Γυναίκες και άντρες βρίσκουν κοινά σημεία με τους ήρωες.
2η) Ερώτηση: Τι σημαίνει για σας η αγάπη;
- Το Α και το Ω της ζωής. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου, τούτον εδώ τον κόσμο χωρίς το πάρε δώσε ανιδιοτελούς αγάπης. Αγαπώ τα παιδιά μου, τον άντρα μου, την οικογένειά μου, τον Θεό, την Πατρίδα μου, τους ανθρώπους, αγαπώ τη ΖΩΗ!

3η) Ερώτηση: Ποιο πιστεύετε πως είναι το μυστικό για να κρατηθεί  ασφαλής ένας γάμος σ’ ένα  ζευγάρι;
-Δεν πιστεύω σε κάποια μυστική συνταγή ούτε υπάρχουν σχολές να σου διδάξουν πώς να είσαι σύζυγος. Πιστεύω όμως ακράδαντα στην κατανόηση, τον σεβασμό και την αγάπη. Όταν αυτά τα 3 συστατικά υπάρχουν στην ανθρώπινη προσωπικότητα, αληθινά και όχι για το θε Αθήναι, τότε όλα τα άλλα έρχονται από μόνα τους και στη σχέση δυο ανθρώπων. Όταν και οι δύο έχουν καταλάβει μέσα τους ότι το πέρασμα του χρόνου επιφέρει αλλαγές στη ζωή τους αλλά και σε μας τους ίδιους σαν ανθρώπινοι χαρακτήρες, τότε ναι, μπορούν με μεγαλύτερη ευκολία να συνεχίσουν τον κοινό τους περίπατο στη ζωή.

4η) Ερώτηση: Στις μέρες μας τα διαζύγια είναι πάρα πολλά. Ποιές  κατά την άποψή σας είναι οι αιτίες που οδηγούν ένα ζευγάρι στον χωρισμό; Φταίει μονάχα ο ένας κατά την γνώμη σας ή συμβάλλουν και οι δυο;
-Οι εποχές αλλάζουν όπως και οι άνθρωποι. Κάποιοι, ξεχνώντας τις προοπτικές που ξεκίνησε ο δεσμός τους με το έτερον ήμισυ, δυστυχώς βάζουν μόνο και κύριο σκοπό της ζωής τους την επιβίωση. Αφοσιώνονται στη δουλειά, άντρες και γυναίκες και ξεχνούν τον έρωτα και την αγάπη που κυριαρχούσε στο ξεκίνημα της κοινής τους ζωής. Σαφώς λοιπόν σ’ αυτήν την περίπτωση φταίνε και οι δυο. Εκεί έρχεται η ρήξη όταν οι χαρακτήρες είναι αδύναμοι και η σχέση παύει να είναι δυνατή. Αφορμές υπάρχουν πολλές, το θέμα είναι ποια αιτία κυριαρχεί ως άλυτο πρόβλημα. Μπορεί η ρουτίνα της καθημερινότητας να οδηγήσει στην αποξένωση του ζευγαριού, κάτι που δυστυχώς συμβαίνει πολύ συχνά. Τα περισσότερα διαζύγια λύνονται λόγω έλλειψης συντροφικότητας κι εξωσυζυγικών σχέσεων. Είναι τα μη εμφανή προβλήματα στο γάμο, όπως τα λέω εγώ. Αν εμβαθύνουμε όμως τις αιτίες και πάμε στα εμφανή τότε μιλάμε για άσχημη συμπεριφορά και κακή αντιμετώπιση, από τον άντρα συνήθως προς την γυναίκα, ξυλοδαρμό, ενδοοικογενειακή βία ακόμα και περιπτώσεις αλκοολισμού ή τζόγου.

5η) Ερώτηση: Κατά πόσο το βιβλίο είναι βιωματικό και αν αναγνωρίζετε στοιχεία της ηρωίδας με τον χαρακτήρα σας και ποια;
-Εν μέρει είναι βίωμα μιας κι έχω περάσει κι εγώ από ένα διαζύγιο αλλά ως επί το πλείστον είναι ένα συνονθύλευμα προβλημάτων μέσα στο γάμο από άντρες και γυναίκες. Μιλώντας με κάποιους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες πάντα, γιατί ποτέ δεν κοιτάω μονόπλευρα, διαπίστωσα πόσα κοινά υπάρχουν σε κάθε διαζύγιο. Στο βιβλίο δεν μεταφέρθηκαν οι ιστορίες τους αλλά προσπάθησα να το αποδώσω με μυθιστορηματικό τρόπο. Ναι μεν έχει κοινωνικό θέμα με μεγάλες δόσεις αλήθειες στο μεγαλύτερο κομμάτι του αλλά δεν παύει να περιέχει και πινελιές φαντασίας.

6η) Ερώτηση: Σε κάποιο σημείο του βιβλίου σας αναφέρετε πως η ηρωίδα  μοιάζει με καρυδότσουφλο σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Τί είναι εκείνο που την κλυδώνισε;
-Η ηρωίδα μου (Θάλεια) βιώνει μια καθημερινότητα μέσα στα προβλήματα που με φυσικό τρόπο παρουσιάζονται στη ζωή μας. Το αφύσικο για εκείνη είναι πρώτα απ’ όλα η αδιαφορία και το «βόλεμα» του άντρα της, θεωρώντας την πλέον δεδομένη και εν συνεχεία στην απόφασή της να πάρει διαζύγιο που χάνει όλους τους συγγενείς της διότι δεν δέχονται ως αιτία την έλλειψη επικοινωνίας. Είναι αυτό που ανέφερα νωρίτερα. Μπορεί ως αφορμή για να ξυπνήσει η γυναικεία της ανάγκη για έρωτα να ήταν ο Κοσμάς όμως η αιτία υπήρχε καιρό πριν, απλά εκείνη εθελοτυφλούσε. Μια τέτοια απόφαση, έναν τέτοιο βήμα για μια γυναίκα με δυο παιδιά ή και χωρίς, αν μη τι άλλο, την ηθική συμπαράσταση που χρειάζεται και δεν βρίσκει από τη μητέρα της και την αδερφή της, την κάνει να μην ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Από τη μια στιγμή στην άλλη χάνει ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής της. Μπορεί να έχει τα παιδιά της αλλά το να εξαφανίζονται αυτοί που από τη φύση σου στηρίζεσαι ηθικά πάνω τους, είναι κάτι το οποίο σε ρίχνει ακόμα περισσότερο στα βαθιά. Μένεις μόνος. Χωρίς αποκούμπι έστω για να μιλήσεις και έρχεσαι αντιμέτωπος με όλα τα στοιχειά των αντίθετων απόψεων. Ναι μεν ήταν δικιά της απόφαση αλλά το κόστος που ποτέ δεν το λογαριάζουμε γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε τους αστάθμητους παράγοντες, ήταν πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι το υπολόγιζε.

7η) Ερώτηση: Έμαθα ότι έχετε  τέσσερα  υπέροχα παιδιά και ένα σύζυγο. Τι είναι εκείνο που κρατά ζωντανή την αγάπη στον γάμο; Όταν το πάθος του έρωτα εξατμιστεί, και έρχεται η γνήσια και αληθινή αγάπη πως μπορεί να διαρκέσει ως το τέλος; Ποιο είναι το μυστικό τελικά ενός πετυχημένου γάμου;
-Δοξάζω τον Θεό καθημερινά για το υπέροχο δώρο που μου έδωσε. Την μητρότητα. Έχω τέσσερα υπέροχα παιδιά. Αυτό μου δίνει ενέργεια και δύναμη να χαμογελώ ακόμα και στα δύσκολα. Όταν ένας άνθρωπος βιώνει δυσκολίες αλλά δεν έχει λόγους να χαμογελάει, πιστέψτε με είναι σχεδόν ανίκανος να τις αντιμετωπίσει με τον σωστό τρόπο. Κάθε ζευγάρι περνάει φάσεις, μοναξιές, λογοφέρνει.. Τίποτα δεν είναι απόλυτα ρόδινο κι όποιος το πει, είναι απλά γιατί μάλλον ζει στην απόλυτα όμορφη, πρώτη, περίοδο της ζωής του. Σε κάθε σχέση υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Κανείς μας δεν είναι ίδιος με το άλλον κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό να φέρει διαφωνίες και ένταση. Έρχομαι λοιπόν ξανά σ’ αυτό που είπα πιο πριν. Σεβασμός, κατανόηση και αγάπη. Όταν υπάρχουν αυτά όλα μπορούν να διορθωθούν. Δυστυχώς στις περισσότερες των περιπτώσεων, ο γάμος καταλήγει μια επιχείρηση με κέρδος τα παιδιά. Μέγα λάθος και κατακριτέο. Τα παιδιά δεν είναι τρόπαιο κι οι βλέψεις μας θα πρέπει να περιορίζονται στην καλή σχέση του ζευγαριού.
Όταν ο γάμος ξεκινάει από έρωτα, η φυσική του κατάληξη κατά τη δικιά μου άποψη είναι η αγάπη και μετά η συνήθεια. Αυτή η συνήθεια που τόσο πολύ την έχουμε κατηγορήσει. Κι όμως είναι πολύ δυνατή και το συναίσθημα αναπόφευκτο. Προσωπικά δεν το βρίσκω κακό να έχω δίπλα μου τον άνθρωπο που έχει συνηθίσει να μ’ αγαπάει, που έχει συνηθίσει τις ιδιοτροπίες μου και τις δύσκολες στιγμές μου αλλά και το αντίθετο. Γιατί όταν συνηθίζουμε τον άλλο, συνηθίζουμε και να τον σεβόμαστε, να τον κατανοούμε και να τον λογαριάζουμε. Για μένα η συνήθεια, είναι το πιο μεγάλο εφόδιο να κρατήσει το ζευγάρι έως τα βαθιά γεράματα.

8η) Ερώτηση:   Ένα  διαζύγιο, πάντα αφήνει πληγές εκατέρωθεν, όσο και αν ένας άθλιος γάμος, οδηγεί στην ελευθερία. Αφήνει τραύματα και τα παιδιά πως το αντιμετωπίζουν;
-Το διαζύγιο είναι ένας μικρός θάνατος. Ειδικά όταν η διάρκεια του γάμου ήταν μεγάλη. Τα τραύματα της ψυχής που ακολουθούν κρατάνε καιρό αλλά δεν είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν. Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει μόνο δεν θέλω. Κι όταν θέλω εγώ να είμαι καλά, θα είμαι. Ουσιαστικά. Συνήθως πέφτουμε στην παγίδα και η διάθεσή μας εξαρτάται από τη συμπεριφορά των άλλων όμως είναι λάθος. Ελεύθερος λοιπόν είναι ο άνθρωπος που είτε είναι παντρεμένος είτε όχι αποφασίζει ο ίδιος για το πώς θα διαχειρίζεται την ψυχολογία του.
Τα παιδιά βιώνοντας ένα διαζύγιο πονάνε διπλά. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Πονάνε ξεχωριστά για τον κάθε γονιό. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ζευγάρι που τα παιδιά του να του είπαν μπράβο και ναι συμφωνούμε. Εκτός κι αν είναι σε ηλικία που μπορούν να κρίνουν. Αγαπάνε εξίσου και τους δύο, θέλουν τον ίδιο χρόνο και με τους δύο και κάθε μέρα για πολύ καιρό παρακαλάνε να είναι ένας εφιάλτης που θα ξυπνήσουν. Όταν μιλάμε όμως για μικρές ηλικίες η ψυχολογία των παιδιών όσο κι αν την προσέξεις θα είναι μπερδεμένη. Το καλό όμως είναι ότι τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα απ’ όσο νομίζουμε ή ακόμα και πιο εύκολα από εμάς τους ίδιους. Πάντα φυσικά το πώς θα το αντιμετωπίσουν εξαρτάται από τους γονείς και πως θα τους το ανακοινώσουν. Όταν τους ανακοινώνεις ένα τέτοιο γεγονός μέσα σε κλάματα και θρήνους βιώνουν κι εκείνα ένα μικρό θάνατο κι αρνούνται να το πιστέψουν. Αν όμως με τη σωστή καθοδήγηση, από κάποιον ειδικό πάντα, το ανακοινώνει το ζευγάρι μαζί ως μια κοινή απόφαση είναι πιο εύκολο για εκείνα.

9η)  Ερώτηση:   Είναι εύκολο για μια μητέρα τεσσάρων παιδιών να γράφει; Που βρίσκει το χρόνο να είναι σε όλα εντάξει; Καλή σύζυγος, νοικοκυρά, καλή μάνα; Ή στην προσπάθεια να γράφει κάποιος παραμελεί  κάποια πράγματα;
-Εύκολο δεν είναι αλλά δεν είναι κι ακατόρθωτο. Σαφώς οι περισσότερες αν όχι όλες οι ώρες της ημέρας είναι αφιερωμένες στην φροντίδα τους. Όσο όμως κουρασμένη κι αν είμαι δεν μπορώ να πνίξω αυτή μου την ανάγκη. Θα περιμένω να κοιμηθούν και τελειώνοντας τις δουλειές μου θα καθίσω να γράψω ότι τριβέλιζε το μυαλό μου όλη μέρα. Κι ας είναι και 12 το βράδυ. Η καλύτερη μου ώρα όμως είναι το πρωί. Εκεί κατά τις 6 είναι ότι πιο ήρεμο υπάρχει. Ετοιμάζω τον καφέ μου και ξεκινάω. Οι ρόλοι της γυναίκας είναι πολλοί. Πολύ θα ήθελα να μάθω αν υπάρχει έστω και μια γυναίκα σε παρόμοια κατάσταση κι ας μη γράφει που να είναι καλή σε όλα αυτά! Και δεν νομίζω ότι είναι θέμα παραμέλησης, αλλά το να έχει η ίδια ή ο σύντροφος την απαίτηση,  του να είναι στην εντέλεια τότε μιλάμε για ανθρώπους από άλλο πλανήτη. Όχι λοιπόν, δεν είμαι τέλεια. Είμαι μια γυναίκα που προσπαθώ πολύ για να τα καταφέρω.
10η) Ερώτηση: Για ποιο λόγο γράφετε;
-Γράφω γιατί το έχει ανάγκη η ψυχή μου, όλο μου το είναι. Το μυαλό μου ποτέ δεν ησυχάζει ακόμα κι όταν ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο. Λαχταράω να έρθει η ώρα που θα μετατρέψω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου σε λέξεις.  Είναι ο τρόπος που ανασαίνει η ψυχή μου, που καταλαγιάζω σαν άνθρωπος.

11η) Ερώτηση: Ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες με την συγγραφή του βιβλίου σας;
-Να μην υποτιμούν τη σχέση τους. Δεν είναι δεδομένη ποτέ. Να μην επαναπαύονται και να προσπαθούν πάντα για δείχνουν στο ταίρι τους την αγάπη που νιώθουν. Να μην το βάζουν κάτω ακόμα κι όταν κάτι τελειώνει. Η ζωή μας είναι πολύ σημαντική αλλά λίγη. Οι στιγμές που περνάνε δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν κι όταν τις χρησιμοποιούμε λάθος χειρισμούς χάνουμε κομμάτια δικά μας.
Δύναμη ψυχής λοιπόν, τόλμη κι εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.

12η) Ερώτηση: Τι είναι πιο εύκολο να γράψει κανείς ποίηση ή ένα μυθιστόρημα;
-Οτιδήποτε έχει σχέση με εξωτερίκευση συναισθημάτων είναι μαγικό. Είτε είναι σε μορφή μυθιστορήματος είτε ποίηση αλλά και ζωγραφικής. Πιστεύω ότι είναι θείο χάρισμα για τον καθένα. Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για ευκολία και δυσκολία τόσο γενικά. Προσωπικά είναι ανάλογα την έμπνευση, την διάθεση, τον χρόνο…

Σας ευχαριστώ για τον πολύτιμο χρόνο σας και καλοτάξιδο το νέο σας βιβλίο!