Η Ειρήνη
Φραγκάκη είναι μια νέα συγγραφέας, που όμως φαίνεται ξεκάθαρα από το πρώτο της
μυθιστόρημα, ότι ήρθε για να μείνει στην Ελληνική λογοτεχνία.
Αν και είμαι
άντρας, το βιβλίο της με άγγιξε και με έκανε να αναθεωρήσω όσα θεωρούσα
δεδομένα στις σχέσεις του σήμερα. Όσο πίσω κι αν γυρίζω αναπολώντας τις
προσωπικές μου δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις, δυσκολεύομαι να μιλήσω γι
αυτές. Τούτη η έξαψη βρίσκεται πέραν του ερωτισμού, ως υπέρμετρη ευτυχία αλλά
και καθαρή οδύνη : αμφότερες μετατρέπουν τις λέξεις σε ωριμότητα και πάθος. Η
Ειρήνη καταφέρνει μέσα από το βιβλίο της να ισορροπήσει, τις λέξεις με το πάθος
και την ωριμότητα.
Η κρίση από
ότι φαίνεται, προϋπήρχε στην καθημερινότητά μας και φτώχαινε λίγο, λίγο τις
καρδιές μας, αποξενώνοντας μας καθημερινά, από πρόσωπα και καταστάσεις, που για
την Ελλάδα ήταν η απόλυτη προϋπόθεση για το ευ ζην, ήταν η απόλυτη βιτρίνα.
Στο βιβλίο
της βρίσκουμε ένα ζευγάρι να ζει τη δική του κρίση και μαζί να ανατρέπονται
σχέσεις, όπως αυτές, της μητέρας – κόρης, της φίλης με τη φίλη, της αδελφής με
την αδελφή.
Για μένα δεν
είναι ένα ερωτικό μυθιστόρημα, αλλά μια βαθιά και με ουσία κοινωνική έρευνα,
που καταπιάνεται με τη ζωή και τα παιχνίδια της, που μας δείχνει και μας
μαθαίνει ότι ποτέ δεν αστειεύεται. Ότι ποτέ της δεν είναι αυτό που δείχνει και
ότι πάντα κάτι παραπάνω έχει να μας πει.
Η Ειρήνη
Φραγκάκη είναι, αν όχι η πρώτη ίσως από τους λίγους συγγραφείς που τόλμησε να παραβιάσει
τους κανόνες που ορίζουν την συγγραφική τέχνη και μία από τις ελάχιστες
γυναίκες της εποχής της που κατάφερε, ξεπερνώντας τον πόνο α αποκαλύψει απόλυτα
τον εαυτό της μέσα από το έργο της.
Μιλώντας με
την Ειρήνη κατάλαβα ότι οι ανησυχίες της είναι τέτοιες που και το επόμενο
βιβλίο της, πάλι κοινωνικά προβλήματα και μάλιστα, καυτά θέματα και ταμπού θα
αγγίξει.
Παναγιώτης
Σακελλαρίου
Κάθε
φορά που μία συγγραφική φωνή , γυναικεία συγγραφική φωνή ειδικότερα,
παρουσιάζεται στον χώρο της Ελληνικής λογοτεχνίας ξεκινάει ένα ταξίδι στον
ορίζοντα προσδοκιών του αναγνώστη και ταυτόχρονα γεννιέται μία πρόκληση /
πρόσκληση -για εμάς τους φιλολόγους- στον χώρο της κριτικής και της
παρουσίασης. Το πρώτο φανέρωμα λοιπόν της λογοτέχνιδας Ειρήνης Φραγκάκη
,με το βιβλίο της « Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου» , με βρήκε καταμεσής του
Ιουλίου , προς το τέλος του θαρρώ, σε μία φάση ζωής που έλεγα πως φέτος θα
ξεκουραστώ : Δεν έχει ανάγνωση , δεν έχει γραφή …μόνο ξεκούραση! Σαν πήρα στα
χέρια μου το βιβλίο όμως , παραμονές της παρουσίασης του στη Ρόδο, ξεκίνησα
ευθύς αμέσως την ανάγνωση και στην κυριολεξία «ρούφηξα» τις λέξεις μέσα σε ένα
πρωινό ! Τι καινούριο μου έφερνε αυτό το βιβλίο; Τι ήταν αυτό που με
έκανε να μην το αφήσω εκείνο το πρωινό και να το διαβάσω μονορούφι; Τίποτα το
ολοκληρωτικά καινούριο. Τίποτα το εξεζητημένο σε επίπεδο τεχνικής και αφήγησης.
Τίποτα από όλα αυτά που μπορεί να συγκινήσουν μία φιλόλογο που χει την «πετριά»
να ψάχνει και να μελετά αφηγηματικές φόρμες και τεχνικές… Τίποτα.
Εκτός από μια ανυπέρβλητη αλήθεια και ειλικρίνεια! Εκτός από μια αμεσότητα στην
γραφή και ένα χάδι στη φωνή του συγγραφικού «εγώ». Η φωνή και η ματιά της
Συγγραφέως , η φωνή και η ματιά της ηρωίδας , η φωνή και η ματιά του αναγνώστη
συνηχούσαν σε τούτο το βιβλίο. Όπου πήγαιναν η Ειρήνη και η Θεανώ …και εγώ μαζί
τους! Ανεπίτρεπτο θα μου πείτε να ταυτίσω συγγραφέα και ηρωίδα και να
βάλω και στο παιχνίδι και την αναγνώστρια! Συμφωνώ θα σας πω … μα … Τούτο το
βιβλίο αυτή τη χαρά της ανοιχτής πρόσκλησης σου προσφέρει απλόχερα. Μια πόρτα
ανοιχτή …που περιμένει τον διαβάτη της …είναι τούτο το βιβλίο. Και πέρα
από τα συναισθηματικά κριτήρια. Το ίδιο το θέμα του βιβλίου και ο χειρισμός του
από τη συγγραφέα Ειρήνη Φραγκάκη είναι μία πρόκληση. Δεν πρόκειται για ένα
ανάλαφρο άρλεκιν – κάποιοι θα μπορούσαν απλοϊκά να το χαρακτηρίσουν ως τέτοιο-
όχι. Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με ερωτικές εκφάνσεις και το οποίο
αναφέρεται σε μία συγκεκριμένη κοινωνία , την Ελληνική κοινωνία , με τα
συμπλέγματά της και τα στεγανά της , με τις αλήθειες της , με το πάθος της
Μεσογείου και του πολιτισμού της . Πρόκειται όμως και για μία ατομική κατάθεση
ψυχής μέσα στον πλουραλισμό των φωνών και των ήχων . Εν ολίγοις … « Η
αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου» συγκροτεί μια τρισδιάστατη αλήθεια : την
αλήθεια της συγγραφέως , της ηρωίδας και του εν δυνάμει αναγνώστη. Και
επειδή πολλοί θα πουν: «μα … μήπως πρόκειται για καθαρά γυναικεία οπτική και
γραφή και δεν χωρά ο άντρας αναγνώστης στην διαδικασία της ανάγνωσης»; Θα μου
επιτρέψετε να απαντήσω με αποδεικτικό παράδειγμα: Εκείνο το βράδυ της
παρουσίασης του βιβλίου είχαμε τη χαρά και νιώσαμε τη συγκίνηση της προσωπικής
άποψης και ενός άντρα αναγνώστη. Και ήταν πράγματι μεγάλη η έκπληξη μας και ο
ενθουσιασμός μας , όταν καταλάβαμε πως το βιβλίο της Ειρήνης είναι ένα ανοιχτό
κείμενο προς το αναγνωστικό κοινό, χωρίς εγκλωβιστικές ρήτρες περί γυναικείας
γραφής και ματιάς. Εν τέλει … σέβομαι πιότερο την εμπειρία της ανάγνωσης που
ανήκει στον καθένα μας και βάζω στην άκρη τις ξερές φιλολογικές μελέτες με τους
«τεχνικούς όρους» , την αποπνικτική ορολογία και την έλλειψη οξυγόνου που
συνοδεύει συνήθως τα ορθότατα αλλά «άνυδρα», κατά τα άλλα, αμιγώς επιστημονικά
δοκίμια. Όχι. Για την Ειρήνη και το πρώτο της βιβλίο ήθελα να δώσω με δροσιά
πρωινού το πρώτο της φανέρωμα στην Ελληνική Λογοτεχνία. Καλοτάξιδο το
βιβλίο σου Ειρήνη! Καλοτάξιδη και η αγάπη του κοινού σου προς σε
σένα! Καλότυχη και η δεύτερη φορά σου! Όπως και όλες ,οι από εδώ
και πέρα, «πενιές σου»!
Με
εκτίμηση,
Κόντου
Χάρις
Ένα δέσιμο
αλλιώτικο.Μια μαγεία που έζησα εκείνη την βραδιά στη Ρόδο, από τα χείλη ενός
άντρα και μιας γυναίκας που αν μη τι άλλο έχουν διαβάσει ΠΑΡΑ πολύ.Ήταν και
είναι μεγάλη τιμή για μένα η κριτκή και των δύο αλλά είναι μεγάλη και η χαρά
που δύο άνθρωποι εμβάθυναν τόσο πολύ στις σελίδες του βιβλίου μου,παρέβλεψαν το
αισθηματικό κομμάτι και εντόπισαν τα ουσιαστικά προβλήματα-διλήματα του
κοινωνικού προφίλ.Αυτού ακριβώς,δηλαδή που επιθυμούσα να εισπράξει από μένα ο
αναγνώστης.
Αρνούμαι να
συνεχίσω γιατί όλα αυτά τα πολύτιμα είναι που πρέπει να μένουν!Τα δικά τους που
μου τα χάρισαν απλόχερα!
Ένα ακόμα
και κλείνω,ευχαριστώ,εκτιμώ κι αγαπώ βαθύτατα κι αληθινά τους ανθρώπους αυτούς
που αγκάλιασαν με στοργή κι αγάπη το πρώτο μου παιδί,το χάιδεψαν και του
μίλησαν τόσο ΑΛΗΘΙΝΑ!!!
Ειρήνη
Φραγκάκη
Με την
κα Χάρις Κόντου
Με τον κ.
Παναγιώτη Σακελλαρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου