Να καλωσορίσω στο Ηράκλειο, την
συγγραφέα Ειρήνη Φραγκάκη, καθώς και τον εκδότη-συγγραφέα κύριο Μωυσογλου για
την παρουσίαση του βιβλίου «Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου» . Ένα
συναρπαστικό βιβλίο, που καθηλώνει τον αναγνώστη από την πρώτη στιγμή, με τους
ήρωές του, να πονούν,
να μάχονται να ματώνουν να
αγωνίζονται, να λυτρώνονται.Αυτό το βιβλίο, θα μπορούσε να είναι η
ιστορία του καθενός μας , γραμμένο με απλά λόγια, με γλαφυρό ύφος, χωρίς
πομπώδεις εκφράσεις, με ζωντανές περιγραφες, όμορφες εικόνες,
ζωντανούς διαλόγους, έντονη πλοκή και δράση ,που σε κάνει να αναρωτιέσαι
μαζί με την ηρωίδα , που μια ζωή αναλώνεται και δίνει από το περίσσευμα της
ψυχής της στους άλλους, με αποτέλεσμα να χάνει τον εαυτό της, και τα
πραγματικά «θέλω της.»Δωρίζει, χαρίζει, σκίζεται για τους άλλους, τους
γονείς, συγγενείς, φίλους και αφήνεται.Μέσα στα μάτια της, αυτούς τους
φωτεινούς καθρέπτες της ψυχής της, για να κοιτάνε καθώς λέει η ίδια τον
εαυτούλη τους.Μια ζωή , για τους άλλους, και ύστερα θρηνεί, για την κατάντια
της, μια επανάσταση, την ύστατη στιγμή.Ξέρει πως αυτή η επανάσταση έχει κόστος,
όπως όλα στη ζωή.Χάνει πολλούς και πολλά, αλλά δεν το βάζει κάτω.Αν και
μοιάζει με καρυδότσουφλο στην απέραντη φουρτουνιασμένη θάλασσα, κοιτάζει τους
κατάλευκους γλάρους , εκείνους, που δεν φοβούνται τα κύματα και πετάνε
πάνω τους.Διαχωρίζει τα πρέπει από τα θέλω της και όσο αντέξει, με μια
υπενθύμιση:« Πως είναι ένα κομματάκι ξύλο, που επιπλέει και δεν βουλιάζει.΄Ένα
καρυδότσουφλο που παλεύει, που μένει και ψάχνει , που μένει για να ζήσει,
κάποιος θα βρεθεί, κάποιος, που θα αναγνωρίσει την αξία σου, να σε καταλάβει,
για να σταματήσεις να είσαι μόνος σου.Για να ζήσεις , να ονειρευτείς.Μέχρι να
πεθάνεις.»Η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου Θάλεια, ζει μια
συμβατική ζωή πνιγμένη από το τέλμα της καθημερινότητας, έως ότου μπαίνει στην
ζωή της ο Κοσμάς, αρχικά ως εραστής που ταράζει την ήρεμη ζωή της και στη
συνέχεια την οδηγεί σ’ ένα μεγάλο παράφορο έρωτα ο οποίος της ανοίγει τα μάτια
για να δει ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει ομορφότερος και καλύτερος για την ίδια
και τα παιδιά της μόνο εάν αγωνιστεί για να το κερδίσει αυτό και όχι
περιμένοντας να περάσει η μια μέρα μετά την άλλη.
Το διαζύγιο πλέον είναι
μονόδρομος αλλά είναι κι ένας δρόμος δύσβατος και δύσκολο-προσπέλαστος με
έντονες αρνητικές αντιδράσεις από τον κοινωνικό της περίγυρο, την οικογένεια
της και ξεσπάσματα ενδοοικογενειακής βίας με σκοπό να «καταλάβει» το λάθος της
απόφασης της.
Η Θάλεια όμως ξύπνησε και από
πρόβατο έγινε λύκος, έμαθε πως για να κερδίζεις πρέπει να παλεύεις κι όταν το
έπαθλο είναι η ευτυχία η δική σου και των παιδιών δεν δέχεσαι τίποτα λιγότερο
από τα πάντα.Ένα βιβλίο, συναισθηματικό,αληθινό, που λέει αλήθειες γλυκόπικρες,
και μέσα από την εναλλαγή ποιητικού και πεζού λόγου, σε κάνει να στοχάζεσαι
αληθινά, για το πώς οδηγούνται τα σύγχρονα ζευγάρια στο διαζύγιο, ενώ ξεκινούν
με τους καλύτερους οιωνούς τη σχέση στο γάμο τους, βολεύονται
και θεωρούν πια δεδομένο πως αγαπιώνται,δεν ανταλλάσσουν τρυφερά λόγια, δεν
περπατάνε χεράκι – χεράκι , όπως παλιά, και αφήνουν την ανία και την πλήξη , να
παρεισφρύσει στη ζωή τους.Ειδικά η γυναίκα, που είναι τόσο τρυφερή, θέλει
το χάδι, το φιλί, την ζεστή αγκαλιά.Και τότε, αν χτυπήσει την πόρτα της
καρδιάς, κάποιος άλλος ,αν ακούσει αυτά που ο νόμιμος σύντροφος παραμέλησε,
είναι η αφορμή , γα να ξεκινήσει μια καινούργια περιπέτεια… πόσο ανήθικη
νιώθει με τον εαυτό της, σκέψεις της συγγραφέως ανάμεσα στο νόμιμο και το
παράνομο… Τι κόστος έχει στην ψυχολογία της ίδιας το διαζύγιο, που νιώθει
ανήθικη με τον εαυτό της,τι κόστος των παιδιών, τι πληγές αφήνει και
στους δυό συντρόφους, που χωρίζουν, μα και μέσα σκέψεις της συγγραφέως για το
χρόνο και τους ανθρώπους, όμως για να μην κουράσω το ακροατήριο επιλέγω
ενδεικτικά αποσπάσματα από το βιβλίο, για να δείτε πως αξίζει τον κόπο να το
διαβάσετε, ένα βιβλίο, που προβληματίζει τον αναγνώστη και τρέφει μονάχα
την σκέψη…Καλοτάξιδο καλή μου φίλη το βιβλίο σου και καλή συνέχεια στο επόμενο
, που γράφεις τώρα…
«Ο χρόνος αμείλικτος κυλάει, όμως
χωρίς να μας περιμένει.
Φεύγει και χάνεται σα βέλος.. Δεν
ξαναγυρνάει κι εμείς μένουμε μόνο με τις αναμνήσεις, για να μπορούμε να
θυμόμαστε τι πράξαμε, τι δώσαμε, τι πήραμε.
Αναπολώντας βλέπουμε τι Γολγοθά
ανεβήκαμε, στιγμές άσχημες γεμάτες ουλές.Σα β΄ρος σταυρού συγκεντρώνεται στις
πλάτες μας, που τον κουβλαμε μια ζωή. Τελικά είναι τόσο μικρή η ζωή, που να
χωρέσει όλα αυτά που θέλουμε να ζήσουμε, να κάνουμε, να μάθουμε; Παρ’ όλο που
ξέρουμε ότι δεν θα προλάβουμε, συνεχίζουμε να προσπαθούμε , μέχρι να
πάψει ο χρόνος να έχει νόημα. «τα πάντα ρει» είχε πει ο Ηράκλειτος και
μέσα στα πάντα ήταν και ο χρόνος, που δεν δίνει παράταση σε τίποτα.Μόνο στις
αναμνήσεις, όμορφες, άσχημες,, είναι εκεί που μας τριβελίζουν το μυαλό.»Για το
θάνατο σελίς407.
‘ Δεν έχω να φοβηθώ τίποτε Κοσμά
μου. Τον τρόπο μας τον δίνουν οι ζωντανοί, όχι οι πεθαμένοι. Πήγαινεμια χαρά θα
είμαι….
ΔΕΝ θα σου πω αντίο γεράκο
μου. Για μένα κοιμάσαι σ’ ένα ύπνο βαθύ, γλυκό,, χωρίς εφιάλτες. Τίποτα
δεν θα τον ταράξει. Απόψε με καληνύχτισες μ’ ένα χαμόγελο ζεστό, που έμοιαζε
σαν ηλιαχτίδα.Ξεκινάς μια άλλη ζωή, σε μια άλλη διάσταση γεράκο μου και θα
σταματήσω να στεναχωριέμαι, στο υπόσχομαι. ΓΙΑΤΊ ξέρω , ότι εκεί που θα
πας θα είαι ευυχισμένος κι ελεύθερος, δεν θα είσαι λυπημένος πια.Και θα με
κοιτάς από εκεί ψηλά και θα γελάς.Κι εγώ από εδώ κάτω θα σε θυμάμαι με αγάπη
γιατί τέτοια μου έδωσες κι εσύ….Τον έχασα από τη ζωή, θα έχω όμως πάντα βαθιά
στην καρδιά μου χαραγμένη τη μορφή του. Αυτήν που αγάπησα και μου χάρισε λίγες
στιγμές χαράς όταν πονούσα.Όταν αισθανόμουν μόνη στον κόσμο.Σε ένα κόσμο
γεμάτοαπό τέρατα ανθρωποειδή. Τελικά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που μένουν για
πάντα στην ζωή σου και δεν είναι εύκολο να τους αντικαταστήσεις.» Μιλά για
τις εικόνες που προσφέρει ο παράνεμος δεσμός.«Οι συναντήσεις μας έγιναν συχνές,
μετά από κείνον τον καφέ που είχα υποσχεθεί.Πηγαίναμε βόλτες με το αυτοκίνητο
του , σε παραλίες που δεν είχα πάει ποτέ μου ή σπίτι του το οποίο το ετοίμαζε,
από πριν με κεριά και ας ήταν μέρα. ΈΚΛΕΙΝΕ ΤΑ ΠΑΝΤΖΟΎΡΙΑ και μες στο
σοταδι, που δημιουργούσε, απολαμβάναμε τον έρωτα, που με τόση στοργη και
αφοσίωση μου προσφερε.Μιλούσαμε με τις ώρες.Αναλύαμε καταστάσεις, μου μάθαινε
ότι ήξερε..Μου μετέφερε ολες τις γνώσεις και το χαιρόμουν.Τροφή για την καρδιά
μου, το μυαλό μου, την ψυχή μου και το κορμι μου.Ήμουν ευτυχισμένη και ζούσα με
όλη τη σημασία της λέξης.Η ύπαρξη μας, δεν ήταν πλέον βιολογική, ήταν ψυχή και
σώμα βγαλμένα από ένα καινούργιο κόσμο.κάτι μόλις γεννήθηκε και το
προσέχαμε σαν τα μάτια μας.Είχαμε δημιουργήσει ένα κόσμο απομονωμένο από όλο
τον υπόλοιπο.Ήταν δικός μας κόσμος. Απροσπέλαστος από μάτια,, αυτιά και ξένα
σώματα. Δεν αφήναμε κανένα και τίποτα να εισβάλλει εκεί μέσα. Κανείς δεν θα
μπορούσε να τον καταλάβει και να τον σρβαστεί. Κι εμείς καλούμασταν έστω και
παράνομα να είμαστε εκει, φύλακες άγγελοι και προστάτες του. Και ας μην ήταν
αποδεκτός από κανέναν.»
ΌΜΟΡΦΕς ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ:ΣΕΛΙΣ160
Βρέχει. Η τζαμαρία μου παρέχει
ένα μικρό τρόπο διαφυγής. Κοιτάζω έξω τη βροχή, που με μανία χτυπά πάνω της,
όπως ακριβώς και η καρδιά μου για εκείνον. Ένας μεγάλος ευκάλυπτος
απέναντι γέρνει προς το μέρος μου σαν να αποζητά τα χάδια μου. Σαν να προσπαθεί
να μου πει κάτι, ή σαν να περιμένει να του πω εγώ κάτι. Κάτι σαν μυστικό.
Κλείνω τα μάτια μου και του λέω το πιο γλυκόπικρο μυστικό μου. Πες του ότι
τον αγαπώ, κι ας μην τον έχω κοντά μου. Με τη βοήθεια του ανέμου
μετέφερέ του το σε παρακαλώ. Δε υπάρχει άλλος τρόπος να το μάθει. Είναι αλλού,
δεν ξέρω πια που βρίσκεται, δεν ξαναεμφανίστηκε στη ζωή μου. Έχασα
τα πάντα από κείνον και φταίω εγώ…»234 «Έγινα μάνα δυό φορές στα παιδιά μου.Τα
μεγάλωσα έμβρυα μέσα στη μήτρα μου και τα έφερα στη ζωή. Την Τρίτη φορά, αυτή
μεγαλώνω ψυχή και καρδιά, στο κορμί μου όλο.Κι αυτή τη φορά θα γεννήσω ώ, τη
Θάλεια.Ναι . Γεννιέμαι ξανά. Γεννήθηκα, ετών 32 από τις στάκτες μου, από τον
πόνο μου από τα λάθη μου.Σ’αυτήν τη ζωή όλα γίνονται για συγκεκριμένο λόγο. Κι
αυτή η αλλαγή είναι για να μάθω την ζωή μου από την αρχή. Αυτή είναι η τιμητική
της. Η θάλεια για τα παιδιά μου, η Θάλεια για μένα….Πολύ συχνά μέσα στην
μοναξιά μου, υπάρχει ένας ουρανός, που αποτελεί το εφαλτήριο των
ονείρων μου. Η ψυχή μου θα μείνει αναλλοίωτη όμως, όπως μένει τόσα
χρόνια. Απλά ήταν πολύ κρυμμένη γιατί δεν άρεσε σε κανέναν. Μια ζωή για τους
άλλους ζούσα σ’ ένα δικό μου κόσμο. Τον οποίο κανείς δεν θέλησε να
επισκεφτεί. Από άγοια; Απόφόβο; Από συνήθεια; Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει
σημασία είναι ότι με άφηναν πάντα μόνη γιατί δεν ήθελαν να ονειρευτούν χωρίς
όρια. Η ψυχή δεν έχει όρια. Δεν βάζει παρωπίδες. Δεν έχει ταμπού. Πάει εκεί που
έχει ανάγκη. Κι αν δεν μπορεί να το κάνει έμπρακτα, πηγαίνει νοητά.»182 πως οι
γυναίκες φεύγουν από την οικογενειακή εστία:«Αλλά, έτσι δεν γίνεται
πάντα; Όταν σταματάς να γίνεσαι το παιχνιδάκι τους, όταν παύεις να τους
νταντεύεις και να τους φροντίζεις, όταν η δική σου η ψυχή ξαναπαίρνει τον πρώτο
ρόλο, τότε είσαι απλά μια κοινή πόρνη, που πάει με τον ένα και με τον άλλο και
χαλάει το σπίτι της. Δεν παίζει κανένα ρόλο αν μέσα σου έχεις ήδη αισθανθεί
πόρνη,αφού κοιμάσαι με κάποιον «άντρα» που τυχαίνει να είναι ο επίσημος άντρας
σου.Δεν παίζει ρόλο το ότι την ψυχή σου έπαψε να τη γεμίζει αυτός, αλλά είναι
καθήκον σου να το παίζεις πόρνη γιατί απλά είσαι νόμιμη….»
Ένα βιβλίο, που νομίζω πως
πρέπει, να διαβαστεί από κάθε γυναίκα, όταν οι σχέσεις στο γάμο κλειδωνίζονται
, λίγο πριν πάρει την μεγάλη απόφαση. Να οδηγηθούν στο διαζύγιο, ή να αλλάξουν
οι σχέσεις από την αρχή στο ζευγάρι; Ένα βιβλίο, που μπορεί μόνο να
ωφελήσει, να σε προβληματίσει, και να σε κάνει να στοχαστείς, πως πάντα υπαρχει
διεξοδος, όταν η σχέση συζύγων βαλτώνει, μές στην καθημερινότητα.Στο χέρι ,
πάντα και των δύο, αρκεί, να υπάρχει ειλικρίνεια και καλή πρόθεση… "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου