Πόσο πολύ χαίρεται η ψυχή μου όταν αντικρίζω τέτοιες εικόνες...
Θεόσταλτο δώρο που το καταλαβαίνεις όταν φτάνεις πια σε προχωρημένη
ηλικία!
Δυο χέρια ρυτιδιασμένα που όμως δεν κουράστηκαν να βαστούν γερά μα
τρυφερά εκείνα τα άλλα δυο που στο ξεκίνημα μιας όμορφης εποχής κρατήθηκαν κι
αγαπήθηκαν.
Αγαπήθηκαν;;; Όχι, λάθος...στην αρχή ερωτεύτηκαν....
Μετά αγαπήθηκαν....και μετά ήρθε ο σεβασμός, η συνήθεια...
Αχ αυτή η συνήθεια. Πόσο πολύ έχει παρανοηθεί αυτή η λέξη...συνηθίζω
ίσον βολεύομαι λένε.
Μα εγώ τη μεταφράζω με τη δική μου δύναμη στην ψυχή...
"μαθαίνω" τη λέω.
Μαθαίνω να ζω με την ανάσα του άλλου στο προσκεφάλι μου κάθε που θα
πλαγιάσουμε μαζί.
Μαθαίνω να μην μπορώ να περπατήσω στον δρόμο αν δεν μου κρατά το χέρι.
Μαθαίνω να ζω με την τρυφεράδα που μου προσφέρει η ματιά του καθώς με
κοιτάει την ώρα που εγώ έχω το βλέμμα μου στραμμένο αλλού.
Μαθαίνω να ζω με την γκρίνια της κούρασης, γιατί άνθρωπος είναι το
ταίρι μου,όχι Θεός...Θεός ήταν στην αρχή, μα από τους Θεούς που έχουν αδυναμίες
και χαίρομαι που το είδα νωρίς.
Μαθαίνω να ζω με τις ρυτίδες και το γκρίζο που εμφανίστηκε ξαφνικά...μα
το προτιμώ από το μαύρο...έβενος και το φοβούμαι....
Καλύτερα το γκρι...ωρίμασε ο άνθρωπός μου, ωρίμασε κι η σχέση με τα
χρόνια...δεν σοβάρεψε, ωρίμασε...κι όμως ζει ακόμα στην τρέλα της πρώτης νιότης
μόνο που καλύπτεται που και που με την καθημερινότητα γιατί αυτή έχει τον πρώτο
ρόλο...
Ανοχή σου λένε για να αντέξει μια σχέση...
Εγώ την μεταφράζω κι αυτή...υπομονή, επιμονή, κατανόηση, σεβασμός κι
ένας συνεχόμενος αγώνας για να κρατήσεις τον άνθρωπό σου.
Γιατί αλλάζει...όπως αλλάζουν όλα σε αυτή τη ζωή.
Τα πάντα ρει...ακόμα κι ο ανθρώπινος χαρακτήρας.
Κι εσύ ταίρι μου που σε διάλεξα,αλλάζεις.Όπως αλλάζω κι εγώ.
Μα δεν είμαι από αυτούς που θα ανεχτώ,είμαι από τους ανθρώπους που
σέβομαι την αλλαγή σου.
Πόση ευτυχία έρχεται όταν ξέρεις πως παρόλα τα προβλήματα που σέρνει
μαζί της η βαρετή καθημερινότητα,το ταίρι σου θα βρει λίιιγο,μια στιγμούλα να
σου χαρίσει ολάκερο αιώνα μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα.
Πόση ευτυχία αγκαλιάζει την ψυχή όταν συνειδητοποιείς πως το ταίρι σου
σέβεται την ύπαρξή σου.
Σέβεται τον χαρακτήρα σου όπως σέβεσαι κι εσύ τον δικό του.
Κατανόηση,σεβασμός κι η αγάπη μένει εκεί.Δεν ξεφτίζει. Καλύπτεται
λιγουλάκι μόνο, από ένα λεπτό πέπλο καθημερινότητας ίσα για να μην σκονίζεται
και βρωμίσει.Λίγο όμως,δεν εξαφανίζεται...
Αγαπώ...να αγαπώ αυτόν που καθημερινά στέκεται βράχος δίπλα μου.
Αγαπώ... να αγαπώ αυτόν που ακόμα κι όταν έχει καταβληθεί από την κούραση
δεν θα "ξεχάσει" ποια είμαι...
Αγαπώ να αγαπώ και θέλω να με αγαπούν όπως...αγαπώ κι εγώ...
Αληθινά...τρυφερά...με κατανόηση και χωρίς θηλιά γύρω από λαιμό μου...
Αγαπώ να... γίνουν τα χέρια μου έτσι, φτάνει να μου τα κρατάς εσύ....
Κρατάς το χέρι μου σφιχτά
λόγια μου λες ψιθυριστά
λόγια αγάπης που η καρδιά τα 'χει ανάγκη.
Και κάπου εκεί στα σκοτεινά
εμείς θα είμαστε αγκαλιά
με της αγάπης τον ρυθμό να τραγουδάμε.
Μέχρι το τέλος της ζωής
εμείς θα είμαστε μαζί
κι όλα τα πρέπει και τα μη θα τα ξεχνάμε.
Μέχρι το τέλος της ζωής
αγάπη μου εγώ κι εσύ
όλα τα πρέπει και τα μη θα τα σκορπάμε.
Κοιτάς στα μάτια τρυφερά
στην αγκαλιά μου ζεις ζεστά
του κόσμου όλου η ανία δεν μας πιάνει.
Εμείς θα είμαστε μαζί
μέχρι το τέλος της ζωής
και ότι άσχημο περνάει δεν μας φτάνει.
Ειρήνη Φραγκάκη
29/11/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου