Κομμάτια



Σκίστηκε τ’ όνειρο κομμάτια έγινε
ακροβατούσα ανάμεσα στο μαύρο και στο γκρι
λευκό πουθενά.
Τσάκισε τ’ όνειρο θρύψαλα έγινε
Κι έμεινα εκεί να περιμένω το γιατί
Απάντηση καμιά.

Ονειροβατώ κι ακροπατώ σ’ ένα κενό
που με πάει όλο και πιο ψηλά
φοβάμαι την πτώση
φοβάμαι τον χρόνο
μη πάω πολύ χαμηλά.

Μυαλό καθρέπτης σπάει και χάνεται
σαν τον κλέφτη παίρνει δεν δίνει
χαμένη νίκη τελικά.
Λευκό το πέπλο σκέπασε τ’ όνειρο
Ψάχνει λιμάνι, δεν θέλει να μείνει
άδικος κόπος τελικά.

Copyright
Ειρήνη Φραγκάκη
13/06/2012

1 σχόλιο:

  1. ΘΈΛΗΣΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΣΟΥ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ...ΔΕΝ ΒΡΗΚΑ...ΓΙΑΤΙ ΌΛΟ ΕΊΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΒΡΗΚΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΣΟΥ ΡΗΝΙΩ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή