...άνθρωπε...

Αυτή είναι η ψυχή μου άνθρωπε.

Σαν θα κοιτάξεις πίσω απ’ τον καθρέπτη των ματιών μου, πίσω απ’ το πρόσωπο που βλέπεις, θα τη δεις.

Κραυγάζει. Τρομαγμένη μες στη φυλακή που κλειδαμπάρωσες τα όνειρά μου.

Παρασυρμένη από τις αλυσίδες που βάρυναν τα χέρια και τα πόδια της σκέψης μου. Κουτσή μου την άφησες και σέρνεται η ψυχή μου άνθρωπε.

Τράβα το πέπλο της σιωπής που χρόνια τώρα μου φοράς.

Τράβα το, ξέσκιστο, κουρέλι κάντο.

Μα τράβα το.

Λευτέρωσέ με άνθρωπε.

Εσύ.

Ναι εσύ.

Που αρνήθηκες με πείσμα να δεις την αλήθεια.

Εσύ που κάποτε μύριζες χώμα κι ουρανό.

Και τώρα βρωμάς μούχλα.

Τράβα τη να δεις πως μ’ έχεις καταντήσει.

Άσε τα μάτια μου και κοίτα πίσω τους… άνθρωπε….

© Ειρήνη Φραγκάκη

5/07/2012