Μάνα.....!!!

Μάνα.

Λέξη ολάκερη που από μόνη της γίνεται τραγούδι.

Μάνα.

Λέξη δύναμης μέσα σε μόνο τέσσερα γράμματα.

Μάνα.

Γιορτάζει η μάνα. Έτσι λένε…

Για μένα μάνα σημαίνει «γιορτάζουν τα παιδιά». Κάθε παιδί, κάθε αγγελούδι που ήρθε να φυσήξει ζωή στη ζωή μιας γυναίκας και να την κάνει… ΜΑΝΑ…

Αχ, μάνα. Τι λέξη…!

Που την ακούς ολημερίς αδιάκοπα… κι ακούραστα ηχεί στ’ αυτιά σου… ύμνος.

Μ’ ακούς παιδί (μου);

Εσύ γιορτάζεις σήμερα. Εσύ, που εμένα αξίωσες να έχω την τιμή, την ευλογία να σ’ ακούω κάθε στιγμή να με λες… ΜΑΝΑ…

Ναι, εγώ η μάνα τα λέω αυτά. Εγώ η μάνα, η άβαφτη. Η ατημέλητη, που δεν φορώ γοβάκια σταχτοπούτας. Εγώ η ενήλικας που γίνομαι παιδί μαζί σου. Κι ας με κοροϊδεύουν που χαχανίζω σαν χαμίνι. Που κάνω σκανταλιά την σκανταλιά σου. Κι ας με κοιτάνε με μισό μάτι που σε… κακομαθαίνω… παιδί του σήμερα. Που όλο «πρέπει» μου λένε να σου βάζω.

Μα… εγώ σου βάζω σύννεφο. Ν’ ανεβείς και να ταξιδέψεις κι ας είναι επικίνδυνο. Κι ας μου λένε να σε μάθω να πατείς σταθερά στα πόδια σου. Ομπρέλα γίνομαι να μην σου κάψει τα φτερά ο ήλιος. Να μη σε πιάσει η βροχή. Ποιος θα σου μάθει –αν όχι εγώ- να πετάς; Πουλί περήφανο, στητό… οοοόχι. Εγώ θα σου μάθω πώς να βάνεις στα φτερά σου τσιρότο όταν στα λαβώνουν οι… σκοπευτές του «πρέπει».

Εγώ η μάνα-ενήλικας, που δεν λέει να… μεγαλώσει…

Σ’ εσένα λέω χρόνια πολλά, χρόνια καλά. Σ’ εσένα παιδί μου.

Γεύσου. Απόλαυσε. Ονειρέψου. Εγώ μόνο έτσι παίρνω ζωή από σένα… ζωή…!

Αφού χωρίς εσένα δεν θα ήμουν μάνα, τι θένε και μου λένε χρόνια πολλά εμένα; Εσένα πρέπουν. Εσένα αξίζουν…

Μάνα με το ένα, με τα δύο, με τα… πέντε (καλή ώρα) παιδιά. Που όσα και να ‘χει η κάθε μία, μ’ όποιο τρόπο κι αν τ’ απέκτησε κι ας μην είναι “κτήμα” της… τραγούδι κάνει τις στιγμές για να σας νανουρίσει. Ανοίγει το παραθύρι να μπει η πούλια κι αυγερινός. Να γενεί παραμύθι το όνειρο.  Σ’ εσένα γιέ μου, πρίγκιπας να ‘σαι με σπαθί που δεν θα κόβει σώμα μα… θ’ αστράφτει στο φως του φεγγαριού και θα κυνηγά τη ζωή. Σ’ εσένα κόρη μου, νεράιδα με φεγγαρόσκονη να λούζεσαι και να καθρεφτίζεσαι στη λίμνη των ονείρων.

Πόσο ρομαντική μάνα Θεέ μου… πόσο… αλούτερη…

Πεζή δεν περπατώ ρε σεις εγώ… για κάθε παιδί το λέω… όχι μόνο για τα δικά (μου)… πεινά το σώμα… μα… να πεινά κι η ψυχή; Πολύ πάει και δεν το μπορώ. Δεν το βαστά η δική μου η ψυχή να αφήσω νηστικά τα όνειρα των παιδιών…

Πες τε με τρελή κι αλλοπαρμένη. Πρώτη φορά θα ‘ ναι άλλωστε;

Για μένα μάνα αυτό είναι. Η ξενοιασιά που αγκομαχά να νικήσει τη λογική σου. Αυτή τη λογική που έκανε τόσα παιδιά να πεινάσουν. Να στερηθούν.

Μάνα.

Θα μπορούσα να μιλάω, να γράφω, να τραγουδάω ώρες… μέρες… χρόνια, για τη ΜΑΝΑ… κι η μόνη λέξη που θα λέω να ‘ναι ΠΑΙΔΙ…

Χρόνια σου πολλά παιδί μου, αγγελούδι μου… που μ’ αξίωσες να είμαι ΜΑΝΑ…

Σήμερα θα πω τις λέξεις αυτές εγώ… σήμερα πριν έρθει η τυποποιημένη ημερομηνία. Σήμερα που είναι σαν κάθε μέρα... Σήμερα που ηχεί ακόμα το χθεσινό το αθώο σ’ αγαπώ σας καθώς σας χάιδευα τα μαλλιά για να κοιμηθείτε… πριν σας το πουν οι δάσκαλοι πως… την Κυριακή γιορτάζει η μανούλα…. Όπως κι εσύ μικρέ μου (Μάριέ μου) μου έφερες λουλούδια (κλεμμένα που τόσο μ’ αρέσουν έτσι) πριν 3 μέρες και δεν περίμενες να ‘ρθει η… συγκεκριμένη μέρα…

ΜΑΝΑ=……………………………………………………….. (ατέλειωτες οι λέξεις)… (δικές σας)