Προσπάθησα
σου λέω…
Να γίνω πιο
ροζ, πιο ναζιάρα…
Δεν μου πάει
εμένα… δεν είναι οι σκέψεις μου αξεσουάρ της συμπεριφοράς μου για να τις
ταιριάξω κατά πώς πάει η ζωή…»σου»….
Δε γίνεται
γατάκι η τίγρης μάτια μου.
Δε μερεύει
το αγρίμι. Έτσι γεννήθηκα και πολύ το γουστάρω.
Εγώ παλεύω
με το γκρι… τ’ ουρανού σαν συννεφιάζει ανταριασμένος… της άμμου σαν ξεμακραίνει
από πάνω της η θάλασσα… σαν… τις σκέψεις μου.
Μου λες πως
είμαι ένας ΠΟΛΥ –και μου το τονίζεις κιόλας για να με πείσεις- φωτεινός
άνθρωπος.
Μα πέφτεις
έξω.
Δεν έμαθες
να «διαβάζεις» τους ανθρώπους.
Μόνο να τους
«βλέπεις» έμαθες.
Επιφανειακά.
Ανώδυνα..
-Ανώδυνα; με
ρωτάς.
Σου προκαλεί
έκπληξη, το πώς γίνεται να πονάς σαν πρέπει να «διαβάσεις» ΤΟΝ άνθρωπο.
Πονάει…
μόλις μπεις στην ψυχή του, μόλις αντικρίσεις το… γκρι του πονάς, αν πραγματικά
τον νιώθεις…
Και δεν
μπορείς να ταιριάξεις την γατούλα με την τίγρη… το αγρίμι που κρύβει μέσα η
ψυχή δεν σε αφήνει.. βγάζει νύχια, δείχνει δόντια.. γιατί ξέρει…
Βλέπει το
ροζάκι που δεν ταιριάζει με το… περιβάλλον του και αμύνεται… όχι επειδή είναι
σκληρή… μα γιατί ξέρει… πώς το ροζ, είναι ανάμειξη, θα γίνει και λευκό μα θα
γίνει και κόκκινο και θα στάξει αίμα…
Το αγρίμι
δεν κυνηγά για να βρει τροφή και να την κατασπαράξει… το αγρίμι αμύνεται… επιτίθεται
μόνο αν απειληθεί…
Να δεις που
αν το αφήσεις στην ησυχία του, στα μάτια σου θα φαντάζει σαν το πιο ήρεμο ζώο…
κι ας έχει σκληρό περίβλημα, κι ας είναι σκληρή η όψη του…
Μην «κολλάς»
στο αγρίμι και δεν θα χάσεις….
Ειρήνη
Φραγκάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου