Ξεχωριστό βιβλίο, αλλιώτικο, ζόρικο.
Από τεχνικής άποψης, ως μυθιστόρημα έχει ΠΟΛΥ μεγάλο βαθμό δυσκολίας γιατί η συγγραφέας επέλεξε να διηγηθεί μία ιστορία χρησιμοποιώντας την οπτική γωνία του περιορισμένου αφηγητή βάζοντας τους αναγνώστες μέσα στο μυαλό και την ψυχή της ηρωίδας της. Θα μου πείτε μα που είναι η δυσκολία;;; Όταν αυτή η ηρωίδα βιάζεται από τον πατέρα της από τα 12 της χωρίς να το πάρει είδηση η μάνα της επειδή η ίδια περνάει τον δικό της Γολγοθά φορώντας παρωπίδες και από τα 18 της πέφτει θύμα ομαδικού βιασμού αφού την τρυπήσουν με ηρωίνη για να μη θυμάται το περιστατικό με οργανωμένο σκοπό να την ρίξουν σιγά σιγά στην πορνεία, και μέχρι τα 33 της περνάει από όλα τα στάδια των ναρκωτικών και της πορνείας, ε, δεν θα το έλεγες ότι αυτό το βιβλίο είναι το πιο εύκολο επιχείρημα για έναν συγγραφέα κυρίως με την τεχνική αφήγησης που επέλεξε. Ειλικρινά απορώ ΠΩΣ το τόλμησε, αλλά αυτό χαρακτηρίζει αυτή τη συγγραφέα. Προσωπικά δεν θα το άντεχα.
Πάντα έρχεται εκείνη η στιγμή-σταθμός στη ζωή σου, που έχεις πολύ μεγάλη ανάγκη να πατήσεις στα πόδια σου και να αποδείξεις στον ΕΑΥΤΟ σου ότι μπορείς να επιβιώσεις μόνος σου χωρίς καμία βοήθεια. Είναι η ανάγκη της αίσθησης της απόλυτης ελευθερίας. Όλοι οι άνθρωποι το περνούν, άλλοι στα 18 και άλλοι στα 48 τους. Η Ειρήνη Φραγκάκη με μεγάλη επιτυχία κατάφερε να αποδείξει ότι όταν κουβαλάς ένα ΤΟΣΟ μεγάλο παιδικό τραύμα και έχεις εθιστεί στα ναρκωτικά, με ή χωρίς τη θέλησή σου, ΧΩΡΙΣ επαγγελματική και συστηματική βοήθεια ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να τα καταφέρεις, όπως δεν τα κατάφερε η ηρωίδα της. Δεν είναι θέμα να συγχωρέσεις τον εαυτό σου για τα όποια λάθη σου, ή τα λάθη των άλλων, ή τα πάθη σου και τις αδυναμίες σου, ούτε είναι θέμα ύπαρξης αγάπης και φροντίδας στη ζωή σου από άτομα που θα θελήσουν να σε βοηθήσουν. Η ηρωίδα είχε ψυχή και θέληση, και βρήκε αγάπη και βοήθεια. Όλα τα δοκίμασε και όλα τα δέχτηκε εκτός από την επαγγελματική βοήθεια.
Η έλλειψη συστηματικής ψυχοθεραπείας οδηγεί αυτές τις ακρωτηριασμένες ψυχές στην «αχρηστία της ύπαρξής τους» όπως ορθά το έθεσε η συγγραφέας και χάνονται στην κυριολεξία, βιώνοντας τόνους πόνου. Ότι συνέβη στη Μάγδα δυστυχώς συμβαίνει σε πολλούς νέους ανθρώπους. Και αν ο μύθος είναι ένα μέσο να πεις την αλήθεια, η Ειρήνη Φραγκάκη γίνεται προβολέας. Όποιος αντέχει να δει την αλήθεια που μπορεί να διαδραματίζεται ακόμα και μέσα στο ίδιο του το σπίτι ας το αποκτήσει. Διαβάζεται απνευστί.
Από τεχνικής άποψης, ως μυθιστόρημα έχει ΠΟΛΥ μεγάλο βαθμό δυσκολίας γιατί η συγγραφέας επέλεξε να διηγηθεί μία ιστορία χρησιμοποιώντας την οπτική γωνία του περιορισμένου αφηγητή βάζοντας τους αναγνώστες μέσα στο μυαλό και την ψυχή της ηρωίδας της. Θα μου πείτε μα που είναι η δυσκολία;;; Όταν αυτή η ηρωίδα βιάζεται από τον πατέρα της από τα 12 της χωρίς να το πάρει είδηση η μάνα της επειδή η ίδια περνάει τον δικό της Γολγοθά φορώντας παρωπίδες και από τα 18 της πέφτει θύμα ομαδικού βιασμού αφού την τρυπήσουν με ηρωίνη για να μη θυμάται το περιστατικό με οργανωμένο σκοπό να την ρίξουν σιγά σιγά στην πορνεία, και μέχρι τα 33 της περνάει από όλα τα στάδια των ναρκωτικών και της πορνείας, ε, δεν θα το έλεγες ότι αυτό το βιβλίο είναι το πιο εύκολο επιχείρημα για έναν συγγραφέα κυρίως με την τεχνική αφήγησης που επέλεξε. Ειλικρινά απορώ ΠΩΣ το τόλμησε, αλλά αυτό χαρακτηρίζει αυτή τη συγγραφέα. Προσωπικά δεν θα το άντεχα.
Πάντα έρχεται εκείνη η στιγμή-σταθμός στη ζωή σου, που έχεις πολύ μεγάλη ανάγκη να πατήσεις στα πόδια σου και να αποδείξεις στον ΕΑΥΤΟ σου ότι μπορείς να επιβιώσεις μόνος σου χωρίς καμία βοήθεια. Είναι η ανάγκη της αίσθησης της απόλυτης ελευθερίας. Όλοι οι άνθρωποι το περνούν, άλλοι στα 18 και άλλοι στα 48 τους. Η Ειρήνη Φραγκάκη με μεγάλη επιτυχία κατάφερε να αποδείξει ότι όταν κουβαλάς ένα ΤΟΣΟ μεγάλο παιδικό τραύμα και έχεις εθιστεί στα ναρκωτικά, με ή χωρίς τη θέλησή σου, ΧΩΡΙΣ επαγγελματική και συστηματική βοήθεια ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να τα καταφέρεις, όπως δεν τα κατάφερε η ηρωίδα της. Δεν είναι θέμα να συγχωρέσεις τον εαυτό σου για τα όποια λάθη σου, ή τα λάθη των άλλων, ή τα πάθη σου και τις αδυναμίες σου, ούτε είναι θέμα ύπαρξης αγάπης και φροντίδας στη ζωή σου από άτομα που θα θελήσουν να σε βοηθήσουν. Η ηρωίδα είχε ψυχή και θέληση, και βρήκε αγάπη και βοήθεια. Όλα τα δοκίμασε και όλα τα δέχτηκε εκτός από την επαγγελματική βοήθεια.
Η έλλειψη συστηματικής ψυχοθεραπείας οδηγεί αυτές τις ακρωτηριασμένες ψυχές στην «αχρηστία της ύπαρξής τους» όπως ορθά το έθεσε η συγγραφέας και χάνονται στην κυριολεξία, βιώνοντας τόνους πόνου. Ότι συνέβη στη Μάγδα δυστυχώς συμβαίνει σε πολλούς νέους ανθρώπους. Και αν ο μύθος είναι ένα μέσο να πεις την αλήθεια, η Ειρήνη Φραγκάκη γίνεται προβολέας. Όποιος αντέχει να δει την αλήθεια που μπορεί να διαδραματίζεται ακόμα και μέσα στο ίδιο του το σπίτι ας το αποκτήσει. Διαβάζεται απνευστί.
Simfono apolita me tin kritiki tis kirias Gerouli.To vivlio exi megalo vathmo diskolias ki i sigrafeas apedixe oti diatheti tsagano afou katafere toso sklira themata na mas ta metaferi me tosi evesthisia.
ΑπάντησηΔιαγραφήTa sigxaritiria mou.
Episis sigxaritiria kai gia to oreo blog,ektos ton vivlion,eine pikilis ilis kai moy aresi poli.
Elpiniki Lamprou