"Λευκά Όνειρα"της Ειρήνης Φραγκάκη.
Ένα ψυχογράφημα των σχέσεων (ενδοοικογενειακή βία ) που πραγματικά με άγγιξε.Η τραγική ιστορία της Δέσποινας δίνει την ευκαιρία στην Ειρήνη Φραγκάκη να ξετυλίξει τις επιπτώσεις που έχουν οι ανασφάλειες,στην ζωή του καθενός.
Η συγγραφέας φαίνεταιπως έχει μελετήσει τους χαρακτήρες των ηρώων της και ομολογώ ότι διαβάζοντας το βιβλίο,πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς ...αρκετές φορές οι συμπεριφορές των άλλων ,εξαρτώνται και από τις ανασφάλειες των θυμάτων όπως βλέπουμε στην σελίδα 66 " Κάθε φορά που η σκέψη της παιδευόταν από τους φόβους,έκλεινε τα μάτια και αφτιά στη σειρήν-συνείδηση που της έλεγε ότι είχε έλθει η δική της στιγμή.Εκείνη που όφειλε να την αρπάξει,να την κρατήσει,να τη χαϊδέψει,να νιώσει ότι κάθε,μα κάθε αλλαγή έπρεπε να γίνει μόνο για να νιώσει η ίδια καλά.Να μην κάνει ό,τι έκανε τόσο καιρό,όλα για τους άλλους και τίποτα γι αυτήν.Να κρατήσει σαν πολύτιμο πετράδι το δώρο της ζωής.Να μην το βάλει κάτω.Να παλέψει με όλους τους δαίμονες που της έσκιζαν τη σάρκα,αυτούς που κόντευαn να τη φάνε ζωντανή." αλλά και στην σελίδα 68 "Όταν όμως ένας άνθρωπος είναι τόσο κυκλοθυμικός,τόσο αλλοπρόσαλλος και δεν γνωρίσει ποτέ τον εαυτό του αλλά αποζητά την επιβεβαίωση από τους άλλους και μόνο,δεν έχει ποτέ την πορεία και την κατάληξη που του αξίζει."
Πόσο συγκλονιστικές είναι οι σκέψεις που διαβάζουμε στην σελίδα 97 "Μα πόσες φορές έχουμε αφεθεί σε ανθρώπους που δεν έχουμε πραγματικά γνωρίσει,πιστεύοντας απλά και μόνο σ αυτό που νομίζουμε αγάπη;Και πόσες άλλες δεν έχουμε μπερδέψει την αγάπη με το πάθος ή την έλλειψη συντροφιάς;Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε πιστέψει πως η ολοκλήρωση του εαυτού μας και ο φόβος της μοναξιάς έχουν πάρει το όνομα της αγάπης;"
"Θα εκπλησσόταν απίστευτα όταν θα ανακάλυπτε πως τα σκοτάδια δεν την είχαν εγκαταλείψει ποτέ.Ήταν εκεί,απλώς είχαν κρυφτεί για λίγο.Έπαιζαν μαζί της σαν τη γάτα με το ποντίκι.Και μόνο για λίγο είχαν αφήσει μια χαραμάδα ώστε να μπει το φως που της έδινε μια σπίθα ελπίδας.Μάταιο;Ο χρόνος που περνούσε ήταν μάταιος,κι όλα όσα της συνέβαιναν,απλώς την ξυπνούσαν από τον λήθαργο που έπεφτε κάθε τόσο εξαιτίας της μοναξιάς της.Αλήθεια,πόσο μόνη αισθανόταν τελικά και πόση πολλή ανάγκη είχε έναν άνθρωπο δίπλα της!Θα μπορούσε ποτέ να τα βρει με τον εαυτό της;Να νιώσει ολοκληρωμένη χωρίς την παρουσία κάποιου στη ζωή της;Πάντα θα έπρεπε να έχει κάποιον δίπλα της για να νιώθει ασφάλεια,για να πορεύεται με σιγουριά στον δρόμο της ζωής;Μονάχα στον θάνατο,και τις δυο φορές,μόνο τότε δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να έχει κάποιον δίπλα της.Κι αυτό το είχε καταλάβει καλά πια.Ο θάνατος θέλει μοναξιά."
Μια διαπίστωση των επιπτώσεων των ανασφαλειών βλέπουμε και στην σελίδα 123, Πόσα κατάλοιπα μπορεί ν αφήσει τελικά το παρελθόν όταν δεν το έχεις χειριστεί σωστά;Τα επανειλημμένα λάθη γίνονται τραύματα που μετατρέπονται πολύ εύκολα σε γάγγραινα.Και ποια άλλη γιατρειά εκτός του ακρωτηριασμού,έχει αποτέλεσμα;Καμία.Από αυτό ήθελε να γλιτώσει.
Η Δ'εσποινα πάλευε για λάθος πράγματα.Πίστευε ότι αυτό που θα την άλλαζε,ήταν η φυγή απ ό,τι την κυνηγούσε.Κάποιες φορές πασχίζουμε να απομακρυνθούμε από το παρελθόνμας,να το σκοτώσουμε,να το εξαφανίσουμε,να ξεφύγουμε από δαύτο,αλλά έρχεται η ώρα που ανακαλύπτουμε ότι ουδέποτε του γλιτώσαμε.Μας μυρίζεται,μας ακολουθεί πάντα και παντού.Το παρελθόν δεν είναι τίποτα άλλο από μια προέκταση της ζωής μας.Δεν έχεις το δικαίωμα να σπάσεις τους κρίκους.Η αλυσίδα που λέγεται ζωή,δεν γίνεται να προχωρήσει μισή.Ολάκερη πορεύεται.Με όσα άσχημα ή καλά την έχουμε φορτώσει.Γεμάτη βαλίτσα τα όνειρα,γεμάτη βαλίτσα οι εφιάλτες.Μα δικοί μας κι αυτοί.Άργησε να το καταλάβει αυτό η Δέσποινα.Την πόνεσε η αλήθεια.Κι ακόμα περισσότερο την πόνεσε ότι ούτε αυτό είχε τη δύναμη να το καταλάβει μονάχη.Πάλι δεκανίκι χρειάστηκε.Η Ελισάβετ της έκανε ερωτήσεις,και η Δέσποινα έβρισκε με πολύ κόπο τις απαντήσεις.Την πονούσαν οι αλήθειες της.Όμως όφειλε να μάθει πως έπρεπε κι εκείνες να τις αγαπήσει,να τις αγκαλιάσει για να πάψουν πια να την πληγώνουν,να φιλιώσει μαζί τους,να γίνει το αποκούμπι τους για να ξαποστάσουν τις αιχμηρές εικόνες τους.Καμβάς να γίνει η ψυχή της,πινέλο τα δάχτυλά της που θα τον βάψουν με όμορφα χρώματα."
Συνταρακτικές όμως είναι οι διαπιστώσεις από τις συνεδρίες της Δέσποινας στην ψυχολόγο Ελισάβετ στην σελίδα 125 "Προσπαθούσε να καταλάβει και η ίδια τι ζητούσε τελικά από τη ζωή και τους ανθρώπους.Προσπαθούσε να καταλάβει αν τελικά όντως είχε ζητήσει ποτέ της κάτι από αυτούς.Μα όχι.Τίποτα.Ποτέ.Κι αυτό την ισοπέδωσε.Της έγδαρε την ψυχή ο φόβος πως ίσως ποτέ να μην άλλαζε ο χαρακτήρας της,όσο κι αν επιθυμούσε να γίνει πιο αδιάλλακτη στις σχέσεις της με τους ανθρώπους,πιο σκληρή και πιο σκεπτόμενη.εκείνη το ήξερε καλά πως ό,τι κι αν έκανε,θα παρέμενε ένα μικρό κι αθώο κορίτσι.Μόνο που σε μια κοινωνία που απαρτίζεται από λύκους,τα πρόβατα δεν μπορούν να επιβιώσουν.Αυτό της διέφευγε ακόμα.Της προκαλούσε πόνο η ανθρώπινη συμπεριφορά,αλλά κάθε φορά έβρισκε μια δικαιολογία για όλους και τους συγχωρούσε.
"Πότε θα συγχωρέσεις τον εαυτό σου" τη ρώτησε η Ελισάβετ.Όμως απάντηση δεν έδωσε,ούτε σ εκείνη μα ούτε και στον ίδιο της τον εαυτό.
Οι προσπάθειες της Ελισάβετ ήταν τεράστιες.Δεν ήξερε με ποιον τρόπο,αλλά έπρεπε πάση θυσία να κάνει αυτή τη γυναίκα να πιστέψει στον εαυτό της,να της μάθει πώς να νοιάζεται και λίγο για την ίδια.Σκεπτόμενη μόνο πώς να μην πονέσει τους άλλους,δεν έδινε κανένα περιθώριο ευτυχίας σ εκείνη."
Στην επίσκεψη της Δέσποινα και της Ελισάβετ στο μέρος που βρίσκουν καταφύγιο οι κακοποιημένες γυναίκες μας δίνεται η ευκαιρία να σκεφτούμε τον πόνο που υπάρχει κρυμμένος γύρω μας και που πολλές φορές δεν φαίνεται.
Αλλά και η αποκάλυψη του πόνου που έχει μέσα της η ψυχολόγος( το χάσιμο της αδελφής της Βιολέτας)καθώς προσπαθεί να βοηθήσει την Δέσποινα να καταλάβει,συγκλονιστική,στη
Έτσι φτάνουμε στην διαπίστωση που κάνει η Δέσποινα στην σελίδα 147 "Η Δέσποινα ήταν έτοιμη να ξεστομίσει κουβέντες που δεν θα τις έπαιρνε πίσω,να πει τα πράγματα με το όνομά τους χωρίς δισταγμό και φόβο.Έπρεπε να φανεί δυνατή και αποφασισμένη.Να πάει τη ζωή της εκεί που ανήκε.Να πάρει φόρα και ν ανασάνει.Μια ζωή δική της.Μόνο για κείνη.Να δώσει ζωή.Να πάρει ζωή.Από κείνη.Για κείνη."
Συγχαρητήρια στην Ειρήνη Φραγκάκη για το εξαιρετικό μυθιστόρημα-ψυχογράφημα που
Εύχομαι από καρδιάς στην Ειρήνη Φραγκάκη να είναι πάντα καλά και δημιουργική να μας προσφέρει παρόμοια βιβλία.
Πάντα επιτυχίες!!!!!!!!!!!!!!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή