Βγαίνουν οι μάσκες πιο εύκολα για να κυκλοφορήσουν τις γιορτές. Μαζί με τα στολισμένα δέντρα, μαζί με τα μακιγιαρισμένα πρόσωπα.

Έσβησαν τα φωτάκια.
Έσβησαν κι απόμεινε σιωπή και σκοτάδι.
Πολύτιμα..πόσο πολύτιμα και τα δύο.
Στρογγυλοκάθισα μπροστά στο νεκρό δέντρο κι έκλαψα.
Για όσα, για τόσα που χάθηκαν μαζί του.
Κι ευχήθηκα να μην…. ξαναευχηθώ αφού οι ευχές δεν φεύγουν για ‘κει που τις στέλνω παρά μένουν κλεισμένες μέσα στα άδεια στολισμένα και πολύχρωμα κουτάκια κάτω από το δέντρο. Ψεύτικα όπως ψεύτικες είναι κι οι ελπίδες που έβλεπα να πεθαίνουν μαζί με το τρελό φως που τρεμόπαιζε τόσες μέρες.
Βρήκα –δε λέω- 2,3 αληθινά χαμόγελα… μα ήταν πολύ λίγα σε σύγκριση με τα τόσα πρόσωπα που αντίκρισα.
Βγαίνουν οι μάσκες πιο εύκολα για να κυκλοφορήσουν τις γιορτές. Μαζί με τα στολισμένα δέντρα, μαζί με τα μακιγιαρισμένα πρόσωπα.
Κι εγώ φοβάμαι πως το μόνο φως που θα έρθει πάλι θα είναι αυτό που θα βάζω εγώ στο ψεύτικο, νεκρό δέντρο μου. Στο παραθύρι για να δείχνει το σπίτι φωτεινό και γιορτινό –αφού το φαίνεσθε- είναι αυτό που έχει «αξία.
Ναι, εγώ φοβάμαι πώς οι ψυχές των ανθρώπων ντύνονται πιο εύκολα με ενδυμασίες χαρωπές -, αγορασμένες από παζάρια, φθηνά υφάσματα και στενά παπούτσια όσο στενή έχει γίνει κι η θηλιά που έβαλαν σε λαιμό και παντελόνι. Κι ας προτιμώ τα αέρινα ρούχα, αυτά που κοιτώντας τα σε κάνουν να φαντάζεσαι φτερά στην πλάτη αυτού που τα φορεί. Πόσο τυχεροί είναι αυτοί που ντύνονται αέρινα. Που δεν φορούν στενά παπούτσια. Που στενός κορσές δεν τους έκοψε την ανάσα.
Πάω να βγάλω τις κούτες, αυτές που θα κρύψουν τα φωτάκια, που θα θάψουν για άλλη μια φορά το νεκρό δέντρο.
Όχι, δεν ανυπομονώ να του ξαναδώσω φως αφού δεν μπορώ να του δώσω….ΖΩΗ….
Ε.Φ.