Πόση ανάμνηση μπορεί να μείνει από ένα σήμερα που γίνεται χθες;
Πόση μνήμη μπορεί να χωρέσει σε ένα παρελθόν που καρφώνεται βίαια στη λήθη;
Ένα χέρι δειλό, που απλώνει δίχτυα να πιαστεί το όνειρο, να μην του ξεφύγει σαν λαχταρά να το γευτεί.
Να σφραγιστεί, να μην δραπετεύσει το άτιμο από τις χαραμάδες του κρυμμένου νου που παραφυλάει.
Να βάλει κλειδαριά πασχίζει το δόλιο και δειλό χέρι για να φυλακίσει το απλό, όμως ανέγγιχτο αύριο...
Κι έτσι μες στα πολύχρωμα φωτάκια, μέσα στις μυρουδιές που με πάνε πίσω,σ' αυτό το κάποτε που δεν ήθελα ν' αποχωριστώ, αφήνω τη λογική ν' ανταμώσει με την καρδιά...εκεί βρίσκεται ίσως η μεγαλύτερη μάχη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου