στα όνειρα ζητώ ένα λιμάνι,
κομμάτια έγιναν κι αυτά μέσα στα τόσα άλλα!
Φόβος,φίλος κι εχθρός μαζί
κοντά και μέσα κι έξω μου
σαν ρόδο,
μοσχοβολά μα τ' αγκάθινά του χάδια μ' αγγίζουν "τρυφερά"
κι εγώ όχι δε λέω...
Είναι ο μόνος...μοναδικός κι αναντικατάστατος φίλος
τούτη τη στιγμή.
Κι έχω ανάγκη την παρέα του,
τη μοναξιά του,
τη σιωπή του,
με καθοδηγεί εκεί που η τρέλα έχει αγκιστρωθεί,
στο λευκό σεντόνι του μυαλού μου,
στο κενό συναίσθημα του είναι μου...
Πόσο αντέχεται;
Δεν ξέρω..
Δεν θέλω να μάθω..
Θέλω μόνο να φύγω...στη μοναξιά του φόβου να γείρω ν' αποκοιμηθώ
και να μην ξυπνήσω....
23/01/2012
Ε.Φ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου