Τον ουρανό σαν αστραπή θα τον φωτίζεις
Μια λέξη σου είναι πάντα αρκετή
Μα την ψυχή μου ως συνήθως φοβερίζεις.
Δεν ξέρω αν είναι όλα όπως παλιά
Με μια ελπίδα στην καρδιά μας όμως ζούμε
Και αν τα φύλλα της ψυχής είναι αγνά
Που ξέρεις… ίσως πάλι να βρεθούμε.
Μα κι αν αλλάξεις κι αν γεράσεις σιωπηλός
Μα κι αν ποτέ δεν μου την πεις αυτή τη λέξη
Για μας ποτέ αν δεν υπάρξει γυρισμός
Μες στην καρδιά μου θα ‘χεις πάντα μία θέση.
Κάποτε.. ίσως κάποτε να ‘ρθεις
Με μια παλιά φθαρμένη καπαρντίνα
Στης λογικής βαθιά την λάσπη αν χαθείς
Στον πανικό κι αν έχεις πνίξει την ρουτίνα,
Εγώ θα είμαι μια σταγόνα της βροχής
Θα ψάχνεις μάταια να βρεις αγάπης λόγια
Στου νου μου τα υπόγεια ‘κει μέσα έχεις χαθεί
Μέσα σε θάλασσα σιωπή κι αγάπη χώρια.
http://www.anazitiseis.com/Anazitiseis%20newspaper/EKDOSH%2022.pdf
Ειρήνη Φραγκάκη
4/04/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου