Μοναξιά

Αλύπητα περνάει ο χρόνος, χτυπάει παντού τα σωθικά
στις ώρες που κυλάνε, όλα γελάνε, με της ψυχής την ερημιά!

Κόπασε λέει η καταιγίδα, ουράνιο τόξο βγήκε ψηλά
μα εγώ είμαι μόνη, όλο και πιο μόνη, μες στης καρδιάς την παγωνιά!

Μοναξιά είσαι φίλη
είσαι μάνα, αδερφή.
Μοναξιά μου αγάπη
του καημού μου το δάκρυ
και το φως της ψυχής!

Βρήκα στο κύμα τα όνειρά μου, απάνω στους βράχους χτυπούν σιωπηλά
πουθενά η αγάπη, στου χρόνου το ντουλάπι, σε έκρυψα ξανά!

Μοναξιά μου υπάρχεις
είσαι εδώ,πάντα εδώ.
Μοναξιά μου ελπίδα
του καημού μου παγίδα
της νυχτιάς λυτρωμός!

Ειρήνη Φραγκάκη
19/03/2012